Mannen die vrouwen haten is het begin van de trilogie van Stieg Larsson, een Zweedse onderzoeksjournalist. Het boek werd met open armen ontvangen in de literaire wereld en steeg al heel snel naar de top 100 van best verkochte boeken. Ook bij mij staat het boek bij mijn favorieten.
Het boek telt twee hoofdpersonages: Mikael ‘Kalle’ Blomkvist en Lisbeth Salander. Blomkvist is een onderzoeksjournalist die na een mislukt artikel over een Zweeds industrieel aangeklaagd wordt en beslist om zich een tijdje buiten de spotlights te houden. Hij wordt gecontacteerd door Henrik Vanger die al veertig jaar geteisterd wordt door de verdwijning van zijn nichtje Harriët. Hij blijft bloemen ontvangen zoals hij ze veertig jaar geleden van haar kreeg en waarvan hij vermoedt dat ze van de moordenaar komen. Hij vraagt daarom aan Blomkvist om het mysterie nog een laatste keer te onderzoeken en het hopelijk op te lossen. Hierbij krijgt hij hulp uit een onverwachte hoek. Lisbeth Salander maakt persoonsonderzoeken en houdt er verdachte praktijken op na, om aan informatie te komen. Zij moest een onderzoek maken over Mikael en raakt geïntrigeerd door de verdwijning van Harriët Vanger. Daarom besluit ze om Mikael te helpen met het onderzoek en samen stuiten ze op heel wat meer dan ze hadden verwacht…
Wat opvalt in het boek is dat het veel elementen bevat over Larssons eigen leven. Hij was een expert op het gebied van extreem rechtse politiek. Dit vinden we heel duidelijk terug in het boek. Larsson was ook een enorme voorvechter van vrouwenrechten. Dit is dan ook het hoofdthema van zijn boek. Met personages zoals Bjurman, de curator van Lisbeth, en Martin, wil hij aantonen dat vrouwenmisbruik nog lang niet de wereld uit is. Wat mij vooral opviel, waren de zinnen die aan het begin van een nieuw thema gedrukt stonden, bijvoorbeeld: ‘Dertien procent van de vrouwen in Zweden is blootgesteld aan grof seksueel geweld buiten seksuele relaties.’. Als je zulke dingen leest, ga je er toch eventjes dieper over nadenken. Het boek is volgens mij ook een soort kritiek op de samenleving.
Larsson probeert ook de dialoog op gang te brengen met rechtse extremisten door er een zekere kritische kijk tegenover het neonazisme in toe te passen. De samenleving wordt in dit boek ongecensureerd getoond, met al zijn donkere kanten, maar ook met de goedheid van mensen zoals we ze terugvinden bij veel personages.
Larsson heeft een redelijk zakelijke schrijfstijl. Het is geen storend element, maar het heeft wel als effect dat het iets minder verhalend overkomt. Er zitten enkele informatieve stukken of beschrijvingen in die duidelijk maken dat Larsson een journalist was en eerder enkel informatieve boeken heeft geschreven. Dit maakt het boek natuurlijk niet minder aangrijpend. Wat Lisbeth Salander is overkomen is enorm schrijnend en laat een diepe indruk achter. Ze is het best uitgewerkte personage. Er hangt een zeker mysterie rondom haar.
Nu ik toch een beetje meer te weten ben gekomen over de schrijver begrijp ik het boek eveneens beter. Ik zie waar hij naartoe wil met zijn personages en zijn verhaallijn. Voor wie graag eens een goede thriller wil lezen, raad ik het boek dan ook ten sterkste aan.