Je bent een van ons

Een vijftigjarige man bereidt zich in de badkamer met zijn piemel in de hand voor op een prettige seksuele ervaring met vriendin Merel. Op dat moment krijgt hij een telefoontje met het verzoek direct naar het ziekenhuis te komen. Zijn tien jaar jongere zus Francien is acuut opgenomen. In de taxi naar het ziekenhuis heeft hij – tegen zijn verwachtingen in – een goed gesprek met de chauffeur. Heerlijke afleiding van dat waar hij bang voor is. Maar in het ziekenhuis gebeurt het: de confrontatie met zichzelf.
De hoofdpersoon komt van Bickerseiland, Amsterdam, uit een kansarm milieu, uit een familie die zich extreem aan elkaar hecht om te kunnen (over)leven. Philip echter ontstijgt dat milieu door te gaan studeren. Meer en meer keert hij zich af van zijn roots. Hij schaamt zich voor het nest waarin hij is opgegroeid. Zelden heeft hij nog contact met de familie, terwijl hij op een steenworp afstand woont.
Ze sterft, Francien. De familie is de avond daarna verenigd in het ziekenhuis. Daar beseft de hoofdpersoon dat hij mijlenver van hen is verwijderd, een keuze die hij zelf ooit heeft gemaakt. De schaamte voor hen die hem heeft gedirigeerd naar een ander leven. Ondertussen staat de familie nog steeds als een huis voor hem klaar, ze hebben zijn gekkigheden geaccepteerd ‘Je bent een van ons.’ En dat is nu juist wat hij mist. Hij zwerft in een ruimte zonder houvast. Hij denkt terug aan hun tijd samen. Eigenlijk is er maar één moment geweest: het moment dat hij plaatjes van Don McLean draaide, het eerste singletje dat hij voor haar kocht. Ze was toen zeven.
Bloed krijg je er nooit meer uit is een prachtige roman over ontsnapping uit een milieu, maar vooral over liefde, over de zekerheid dat mensen van je houden, ongeacht wat je deed, wat je doet, en wat je ooit nog zal doen. ‘Je bent een van ons.’ Kun je daar ooit uit ontsnappen? Wíl je daar uit ontsnappen?