De mens achter de gedetineerde

Romy Hall, protagonist, is veroordeeld tot twee keer levenslang, plus een beetje. Alleen dat gegeven is al vreemd voor ons, Nederlanders. Kushner beschrijft de weg in de bus naar de gevangenis, waarbij we al enkele vrouwen leren kennen die er later toe doen. Zoals de bipolaire Laura Lipp, die haar eigen kind heeft vermoord, Conan, een man in een vrouwenlichaam, Teardrop, die als geen ander via haar sociale media mannen weet te verleiden zich aan haar te binden om zo ook in de gevangenis haar heroïne te krijgen. Maar bovenal toont Kushner ons de mens achter de veroordeelde: Romy, die gearresteerd is toen haar zoontje Jackson nog maar vijf jaar oud was, die zij bij haar moeder heeft achtergelaten. En dan ineens ontvangt zij het bericht dat moeder is overleden, dat zij staatsrechtelijk niet meer de moeder is van haar eigen zoon.

Allerlei mensen, vooral vrouwen, passeren de revue. Het kan niet anders dan dat je medelijden krijgt met de verschillende karakters. Allen hebben een niet-te-benijden achtergrond. En dan Romy: via via – illegaal – verneemt zij dat haar het ouderschap is ontnomen van Jackson, terwijl ze inmiddels weet dat haar moeder is overleden. Vind je het gek dat zij een extreme daad stelt?

Als je niet beter zou weten, zou je denken dat Rachel Kushner zelf jaren heeft ‘gediend.’ Niets is minder waar. Dit vijfsterrenboek geeft ons, lezers, een kijkje achter de grote koppen in de krant, het toont ons de menselijke kant van individuen die op zeker moment zijn ontspoord. Een prachtig verhaal!