Beklemmend als Saturday (McEwan)

Emilia en Bruch lijken het goed voor elkaar te hebben. Zij is statisticus, hij chirurg in het regionale ziekenhuis. Met hun zoontjes Leo en Osip wonen ze ergens buitendijks op het platteland. Een rivier begrenst hun tuin, het water waar Bruch dagelijks in gaat zwemmen. Wat wil een mens nog meer. En toch weet Schermer je al in de eerste pagina’s een gevoel van beklemming te geven. Waarom reageert Emilia bijvoorbeeld zo heftig als een oude vriend haar bij een toneelvoorstelling laat schrikken? Waarom wordt de regen zo benadrukt? Welke rol speelt het water?

Langzaam maar zeker neemt Schermer de lezer in een wurggreep. Toen Emilia Bruch tien jaar geleden leerde kennen, is er iets met haar gebeurd, een voorval dat zij voor hem verzwegen heeft. Dat gaat knellen. Om het minste of geringste roept Bruch irritatie bij haar op, iets waar hij geen vat op heeft. We gaan terug naar het verleden, alwaar tipjes van de sluier worden opgelicht. In hoeverre kan een geheim je relatie in de weg staan? In hoeverre kan het een tikkende tijdbom zijn onder je leven? Ondertussen blijft het maar regenen, stijgt het waterpeil van de rivier. Zoals Bruch het huis probeert te beveiligen tegen dat wassende water, zo probeert Emilia dammen op te werpen tegen de opwelling haar geheim te openbaren. En als zij zich eenmaal gewonnen heeft gegeven, blijken de afgelopen tien jaren te hebben bestaan uit een werveldans om dat geheim, een ontsnappingsmodus om elkaar maar niet kwijt te raken.

'Noodweer' is een beklemmend verhaal, een verhaal waarin de mannen het voor het zeggen (lijken te) hebben. De spanningsopbouw deed me denken aan die in 'Saturday' (Ian McEwan). Marijke Schermer heeft een uitmuntend boek geschreven.