Drie stereotype karakters

De achterflap verhaalt over een protagonist die ik niet als zodanig heb ervaren. Het begin en einde van het boek zijn dan wel vanuit het perspectief van de donkere (Surinaamse?) Harvey Purperhart geschreven, maar de jongen speelt verder nauwelijks een rol in het verhaal. Dat stoort, want onbewust ben je toch met hem bezig. Wanneer verschijnt hij weer in beeld? Hoe doorslaggevend is zijn handelen?

'Onder een hemel van sproeten' is vooral het verhaal van Jacob Mantel, een bejaarde man die afscheid heeft moeten nemen van zijn geliefden: vrouw Claire en hond Muis. Boogers toont de eenzaamheid van de man zeer goed, de worsteling er toch iets van te maken nu hij alleen is achtergebleven. In die zin is het een geluk bij een ongeluk dat hij Amy ontmoet. Zestien jaar is ze, zij staat met haar blote voeten in de okerkleurige klei, getekend door schrammen en andere sporen van geweld. Een aantal keren ontmoeten zij elkaar weer, daar in de natuur bij het meer onder de rook van Rotterdam. Totdat het meisje van de aardbodem verdwenen lijkt.

Jacob ontdekt Amy’s geheim. Hij trekt zich terug in de schuilhut in het bos, gewapend met zijn jachtgeweer. Door het vizier spiedt hij het fietspad af waarover de tieners dagelijks naar school fietsen. Op zoek naar ‘hen’. En dan krijgt hij hen in het vizier.

'Onder een hemel van sproeten' is een boek over eenzaamheid. Harvey, die op jonge leeftijd getuige is geweest van de afranseling en verkrachting van zijn moeder en daarna besluit voortaan te zwijgen. Amy, wiens vader overleden is en die het nu moet doen met een lompe stiefvader. Jacob, die door de buurt beschuldigd wordt van het ‘wegbrengen’ van zijn vrouw, z’n mooie lieve Claire. Soms komt het toch nog goed, zoals met mevrouw Purperhart en de oudere Italiaan Angelo. Maar verder blijft het doffe ellende.

Boogers toont zich in deze roman een goed observator, een stille beschouwer van de natuur en de menselijke inborst. 'Onder een hemel van sproeten' is een ingetogen roman. De personages zijn echter stereotype karakters en van enige ontwikkeling is nauwelijks sprake. De eenzame weduwnaar met zijn hondje, het pubermeisje dat nog weigert naar school te gaan omdat men haar links laat liggen, de beer van een neger Harvey, de zogenaamd vrome Nesim (broer van Amy’s vriendin Özlem). Ik mis diepere lagen in deze roman, terwijl daar toch meerdere mogelijkheden toe waren. En dat is jammer.