Cyclus van verraad

Vaak is het bij een fantasyboek even wennen aan de wereld en de (plaats)namen, dat had ik met dit boek niet, ze vielen lekker waardoor ik snel in het verhaal kwam. De omgeving wordt op zodanige manier beschreven dat ik het voor me zag.

De karakters vond ik eerst wel een beetje vlak/naïef en had ik wat vragen bij de achtergrond, maar gaande weg het verhaal maken zij ontwikkelingen door en werden de vragen die ik had beantwoord.
Door die ontwikkeling leefde ik steeds meer met de personages mee en had ik het ook af en toe met ze te doen. En riep zelfs een keer hardop: 'Trut' naar een hoofdpersoon.

Talenten zijn een zegen, maar ook een vloek: "...Maar om een talent te hebben dat uit je donder gebrand wordt...Het is alsof je een herseninfarct gehad hebt en je een deel van je lichaam niet meer kunt gebruiken."
Verraad is een terugkerend iets, en dat zorgde voor wat plotwendingen die ik niet aan had zien komen. Ik zat gewoon zo in het verhaal dat ik het niet doorhad.

Het is geen high fantasyboek, het is subtiel aanwezig, dat is ook wel eens fijn. De technische snufjes die erin voorkomen vind ik realistisch, over een (aantal) decennia zou het wel eens echt zo kunnen zijn denk ik.
Qua genre kun je het boek niet in een hokje stoppen, ik vind het zelf YA/Urban, maar eigenlijk hoeft het ook niet in een hokje, want het is een goed boek.

Een van de hoofdpersonen droomt vaak en als iemand die zelf veel droomt vind ik dit een mooi stukje: "Ik sloot mijn ogen en viel in slaap, en voor de eerste keer in lange tijd droomde ik niet. Alleen broodnodige heerlijke slaap. geen beelden en gevoelens waar ik niets van kon maken... gewoon, slaap."

Gelukkig heb ik het volgende boek klaarliggen en kan ik verder lezen.