Overleven in de woestijn

Ionah woont met zijn moeder in een keet in de woestijn. Ze leven van dadels, wat zelfgekweekte groenten en hagedissenvlees. Zijn moeder vertelt verhalen over de tijd voor het mis ging. Ondanks dat Ionah niet alle woorden begrijpt, snapt hij wel dat zijn moeders woorden belangrijk zijn. Als zijn moeder overlijdt, blijft Ionah alleen achter. Zijn moeder heeft hem geleerd te overleven in de woestijn en dat is wat Ionah dan ook doet. Tot hij op een dag de stoute schoenen aantrekt en besluit te vertrekken. Op zijn tocht naar het westen vindt hij de Chinese Shui meer dood dan levend in het zand. Hij besluit hem mee terug te nemen naar de keet en Shui overleeft en knapt weer op. Ze worden vrienden. Shui geeft Ionah een aantal vellen papier met belangrijke informatie. Op de achterkant schrijft Ionah de woorden van zijn moeder. Het is van belang dat de informatie van Shui doorgegeven wordt. Met een sluwe list krijgt Shui Ionah zo ver dat hij op weg gaat, met de informatie. Dit keer gaat hij naar het oosten en lezen we of Ionah ooit regen zal zien en voelen en wat er verder van hem terecht komt.

De Spaanse schrijver, filmmaker en computerdeskundige Santiago Pajares (1979) heeft met zijn vierde roman een mooie psychologische en dystopische roman afgeleverd. De cover is prachtig, de mooie hagedis nodigt echt uit om het boek op te pakken. Het feit dat dit boek "een hommage aan Le Petit Prince van Saint-Exupéry en De Weg van Cormac McCarthy" is, maakt je nog nieuwsgieriger. De Weg ken ik alleen als film, maar van De Kleine Prins herken ik veel in de onwetende Ionah.

Het verhaal leest gemakkelijk weg en de hoofdstukaanduidingen in Chinese karakters geven er een apart tintje aan. Het is een verhaal dat je raakt. Het zet je aan tot dóórlezen, want je gunt het Ionah dat er een goed einde voor hem aan zit. Of dit ook echt het geval is, moet je zelf maar gaan ervaren.