Een boek om serieus te nemen

De roman P.I.D. van schrijfster en zelfpubber Bronja Hoffschlag (1981) stond al enige tijd op mijn te lezen lijst. Een leesclub op Hebban maakte dat ik dit boek naar voren haalde. Helaas werd ik niet ingeloot maar een exemplaar uit de bibliotheek bood uitkomst en kon ik toch meelezen.

P.I.D. is al weer het vierde boek van Bronja. Haar eerste drie boeken zijn thrillers en met deze geheimzinnige titel zegt ze haar eerst roman te hebben afgeleverd. Maar de eerste hoofdstukken zetten mij meteen aan het twijfelen want de lezer komt meteen in een heel spannend verhaal terecht.

Thomas Fremont is 18 jaar in 1967 en er helemaal van overtuigd dat Paul McCartney, ons welbekend als lid van The Beatles, dood is en vervangen door een look-a-like maar dat dit in de doofpot is gestopt om een algehele massahysterie te voorkomen. Thom heeft bergen bewijsmateriaal verzameld en probeert dit wereldkundig te maken. Het enige wat hij hier mee bereikt is dat hij uiteindelijk opgepakt wordt door de FBI en van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen.
Dertig jaar later ontdekt zijn moeder wat haar inmiddels overleden echtgenoot voor haar verborgen heeft gehouden. Samen met haar buurjongen Syd en zijn vriendin Kirstie weet ze er achter te komen wat er met haar zoon gebeurd is.

Het lijkt een verhaal over een waanzinnige complottheorie maar Bronja heeft er een volstrekt geloofwaardig boek van weten te maken. Het thrillerelement wordt al snel losgelaten zodat er ruimte komt om de verschillende personages en verhaallijnen verder uit te diepen. Toch blijft er een vleugje mysterie door het boek heen waaien want werd Thomas eigenlijk wel vanwege zijn Paul Is Dead theorie opgepakt? De schrijfster weet de verhaallijnen mooi naar elkaar toe te laten komen en er bij vlagen zelfs een ontroerend verhaal van te maken.

Toch moet ik ook nog een paar puntjes van kritiek uiten. Zelfpubber zijn heeft veel voordelen (naast de nadelen maar dat is nu even niet van belang) Zo kun je helemaal zelf bepalen hoe je boek er uit komt te zien. Bronja koos voor een door haar man getekende kever op de omslag. De tekening is goed gemaakt maar ik ben niet zo dol op insecten wat maakt dat ik persoonlijk een dergelijk boek links zou laten liggen in de boekhandel. Verder heeft Bronja gekozen voor een nogal stug leesbaar lettertype, volgens eigen zegge om het aantal bladzijden in het boek in toom te houden. Daar heeft ze een punt, met 316 bladzijden is dit al een boek van formaat geworden, met een gangbaarder lettertype had haar boek zeker de 700 bladzijden gepasseerd. Maar het doet mij een beetje kinderlijk aan en ik vond het niet zo fijn om te lezen.
Gelukkig wist het verhaal me zo te boeien dat ik dit uiteindelijk wel aan de kant kon zetten, maar als je het boek voor het eerst doorbladert, word je een beetje op het verkeerde spoor gezet en lijkt het eerder een kinderboek. Maar vergeet dat meteen want Bronja Hoffschlags P.I.D. is een boek om serieus te nemen!