The bittersweet symphony of life

De personages in 'De onverklaarbare logica van mijn leven' balanceren op de rand van hun vertrouwde leven. Verandering is de kern van ons bestaan en dat komt duidelijk naar voren in dit verhaal. Dat verandering soms pijnlijk is, hoeft niemand ons te vertellen, maar toch probeert Benjamin Alire Sáenz er toch iets bitterzoet van te maken.

De blanke Salvador is geen standaard jongen. Hij is opgegroeid bij een adoptievader die homo is én Mexicaans, en dat zorgt er voor dat Sal zich nu wat ontheemd voelt. Heeft hij bepaalde karaktereigenschappen van zijn biologische ouders of heeft Vincente, zijn adoptievader, hem zo opgevoed dat die genetische invloed volledig weg is. Zijn beste vriendin Sam en zijn nieuw gevonden vriend Fito steunen hem in de zoektocht naar zichzelf, maar hebben ook hun eigen heftige problemen. Het drietal probeert zich door het leven te slaan en er het beste van maken. Gelukkig hebben ze aan Vincente een perfect vangnet.

Lay-out en cover kunnen in een bepaalde mate een leeservaring bepalen. Dat is bij 'De onverklaarbare logica van mijn leven' zeker zo. De prachtige cover en het vloeiende lettertype van de tussentitels bij de hoofdstukken, zorgen ervoor dat je als lezer al een bepaald gevoel opgelegd krijgt bij de start. De tussentitels zijn prachtige quotes die aansluiten op wat er in het hoofdstuk gebeurt, maar er is veel aandacht aan besteed en ze zijn het overdenken waard. Er schuilt een bepaalde nostalgie in de lay-out van het boek.

De schrijfstijl van Sáenz sluit daar perfect op aan. Het verhaal is vrij dramatisch, maar toch slaagt de auteur erin om het niet klef te maken. Het is een zacht verhaal, met een jongen in de hoofdrol die het allemaal even niet weet en wiens leven hem heel veel uitdagingen op korte tijd toewerpt. Je moet als lezer dus wel enig gevoel voor dramatiek hebben en daar zelf mee weten om te gaan. Het is namelijk wel zo dat er geen enkele tegenslag uit de weg is gegaan en dat het daardoor soms een opeenstapeling lijkt. Alles is in functie van het verhaal en de veerkracht van de jonge personages en de liefdevolle Vincente die hen omarmt. Die gevoelens komen duidelijk naar boven drijven en dat zorgt ervoor dat hoop de boventoon voert.

Ademloos lees je dit boek uit. Met een lach en een traan. En dan vraag je je af waarom je 'Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum' niet hebt gelezen (voor diegenen die dat dus nog niet gedaan hebben. 'De onverklaarbare logica van mijn leven' doet iets met je. Het grijpt je naar de strot, maar is nergens rauw. Alles voelt rond en vloeiend. Verlies in al zijn wrede vormen komt aan bod, samen met het zoeken naar je eigen identiteit en hoe liefde soms betekent dat je je moet opofferen. Een kleurrijk palet aan thema's waar veel lezers van zullen genieten. De personages zijn prachtig vormgegeven en ze veroveren en plek in je hart. Een plekje dat eigenlijk een beetje pijn doet als je aan ze denkt. Een melancholische pijn. En dat zorgt ervoor dat je het boek eigenlijk nóg een keer wil lezen, zodat je geen afscheid hoeft te nemen.