Ik heb je alles geleerd wat je weet

Wat gebeurt er met een kind dat opgroeit in afzondering, met een narcist als vader en een moeder die door diezelfde vader ontvoerd is? Het kind leeft in een eigen wereld die zo ver van de werkelijkheid zoals wij die kennen af staat, dat het bijna niet voor mogelijk te houden is. Als na twaalf jaar in het moeras, Helena 'losgelaten' wordt in de 'normale' wereld is ze het middelpunt van de belangstelling én weet ze helemaal niet hoe ze zich moet gedragen. Ze breekt alle banden met haar verleden en bouwt een nieuw leven op, maar nu is haar vader ontsnapt uit de gevangenis en wil zij diegene zijn die hem vindt. Omdat zij de enige is die dat kan. Omdat hij haar alles heeft geleerd wat ze weet.

Is het een thriller? Dat is een vraag die veel mensen zich zullen stellen. Zowel het vrij lage spanningsgehalte als de talrijke beschrijvingen die het tempo wat uit het verhaal halen, zorgen niet voor een bloedstollend effect. Toch geeft zowel de invloed van de omgeving op het verhaal, als de bijzondere basis die gelegd wordt door de geschiedenis van het hoofdpersonage een heel eigen sfeer aan 'Dochter van het moeras'.

De schrijfstijl geeft de lezer de kans om zich op een rustige manier in het verhaal te wentelen. De uitgebreide beschrijvingen voelen niet aan als een onoverbrugbare hindernis en dat is een kunst op zich.
Het hele verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Helena. Zij is het centrale figuur en je leert haar het beste kennen. De andere personages leer je enkel kennen zoals Helena ze ziet. Tijdens het lezen stoorde ik mij daar helemaal niet aan. Als iemand je een verhaal vertelt, dan is dat hoe het gaat. Er komt altijd een zekere mate van subjectiviteit aan te pas.

Voor mij waren de tussenstukjes met het sprookje 'De dochter van de moeraskoning' eigenlijk overbodig en het minst aantrekkelijk.

Een sfeervolle thriller, boordevol natuur, met een bijzonder verhaal. Voor wie op zoek is naar actie en snelheid is dit misschien niet de beste keuze. Alle andere lezers... ga ervoor!