Bevreemdend luguber

Het moet gewoon gezegd worden, 'Dolores Dolly Poppedijn' is een vreemd boekje. Olde Heuvelt maakt er iets moois van, maar het moet wel een beetje 'je ding zijn', zeg maar. Er gebeuren namelijk de bizarste dingen in het boek en het hoofdpersonage is redelijk psychologisch in de war, wat helemaal bijdraagt tot het hallucinerende effect van het verhaal.
Een illustratie en een gedicht leiden elk hoofdstuk in. Dat is op zich een mooie kunstje en dat zal zeker door een deel van de lezer gewaardeerd worden. Illustraties neigen een verhaal toch meer tot leven te brengen en hierbij is het dan ook nog eens zo dat
steeds hetzelfde element uit het verhaal wordt afgebeeld.
Olde Heuvelt heeft een heldere schrijfstijl, waar af en toe een rijm in sluipt. Dat moet je kunnen waarderen, want met momenten voelt dat wel wat misplaatst aan. Het verhaal is dan zo luguber en dan sluipt er een rijmwoord in. Het gevoel wordt in één klap heel anders.
Het is mooi dat er gekozen is voor een niet-doorsnee verhaal, zodat het publiek eens kennismaakt met wat anders. Of het iedereen zal bevallen, is een andere zaken. Er zitten zeker genoeg interessante elementen is, maar toch blijft het wel iets waar je van houdt of niet.