Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Zeker lezen!

kim.leest 23 juni 2014
Het verhaal gaat over Tania, een levenslustige vrouw die het geluk gevonden heeft bij Antonie. Ze besluiten om hun gezin uit te breiden en niet veel later is ze zwanger. Dit ontdekt ze trouwens op vakantie (zonder Antonie in de buurt). Bij een echo stort hun wereld in: Tania heeft baarmoederhalskanker in een ver gevorderd stadium. De artsen raden Tania aan om de zwangerschap te onderbreken en haar baarmoeder met tumor te laten verwijderen. Maar dit is buiten Tania gerekend. Ze moet en zal haar baby op de wereld zetten. Hoe, dat weet ze nog niet. Een eindeloze tocht op het wereldwijde web brengt hen in het UZ Leuven. Daar zijn experimenten bezig met chemotherapie tijdens de zwangerschap. Tot op heden zijn er geen/amper nadelen voor de baby gevonden. Tania en Antonie besluiten mee te doen aan dit onderzoek, weliswaar zal de chemotherapie in het AMC gegeven worden. De eerste kuren werken goed en de tumor slinkt. Tania wil de baby zolang als mogelijk in haar buik houden en besluit om de zesde kuur ook te volgen. Iedereen in haar omgeving raadt dit af, maar uiteindelijk krijgt Tania haar zin. Totdat blijkt dat de chemotherapie niet meer werkt. Er moet dringend overgegaan worden tot een operatie, dat betekent dat de baby ook geboren moet worden. Het worden spannende tijden voor het koppel. Overleeft de baby de chemotherapie en vooral de prematuriteit en hoe komt Tania uit dit avontuur?

Ondanks hetzelfde thema (chemotherapie tijdens zwangerschap), is er toch een duidelijk verschil tussen De dag dat ik doodging en Onze chemobaby. Bij dit boek was het precies geromantiseerd. Het was precies of dat Tania het niet meemaakte, maar gewoon een verhaal geschreven heeft. Bij Onze chemobaby was het alsof ik naast Andy en Lesley zat, met een kop thee en koekjes, en dat ik naar hun verhaal luisterde. Het is qua schrijfstijl dus helemaal anders.

Het is wel vlot geschreven en je leeft echt mee met het koppel. Je weet op voorhand de uitslag (of het einde) al, maar toch lees je met open mond het verhaal. Tania heeft maandenlang met vragen geworsteld: "Doe ik mijn baby echt geen kwaad met die giftige troep? Wat als ik er niet meer ben? ..." Allemaal heel menselijke gedachten.

Een mooi verhaal, vlot geschreven, maar persoonlijk vond ik Onze chemobaby iets beter. Misschien komt dit ook door de foto's wat de betrokkenheid nog groter maakt. Maar als je, net als ik, houdt van dit soort verhalen, zou ik zeggen: zeker lezen!

Reageer op deze recensie

Meer recensies van kim.leest