"Dood water" is géén doods boek ;-)

Toni Coppers lees ik al blind. M.a.w.: ik lees de korte inhoud gewoonweg niet meer. Ik laat alles op me afkomen.

In het 7ste Liese Meerhout-verhaal vertoeft Liese in Antwerpen. Er wordt melding gemaakt van een verdwijning van een priester, die beschuldigd wordt van kindermisbruik. Tijdens het zoeken in de Schelde halen ze een lijk boven, maar het is niet die van de priester. Deze zaak wordt geklasseerd omdat alles wijst op een ongeluk. Maar is dit ook zo? Liese blijft koppig verder zoeken naar de waarheid.
Niet veel later spoelt het lijk van de priester aan. Hier is al meteen duidelijk dat hij vermoord is. Wie heeft deze moord op zijn geweten? Als niet veel later nog een ander lijk gevonden wordt, zit het team eventjes met zijn handen in het haar...

De hoofdstukken zijn heel lang, maar de schrijfstijl is heel vlot. Met onderliggende humor is het heel fijn lezen. Ik heb vaak met een grijns op mijn gezicht gezeten.

Het thema van dit boek, namelijk kindermisbruik, is niet bijster origineel. Het lijkt alsof dit het thema van 2014 is. Maar Toni Coppers weet dit thema goed neer te zetten in het boek.

De titel van het boek wordt ook kort aangehaald. Waarom is er voor Dood water gekozen? Dit komt omdat ongeveer 10 minuten per dag het water "dood" is. Normaal is er veel beweging in de Schelde met de boven- en onderstroom, maar blijkbaar zou dit zo'n 10 minuten per dag niet het geval zijn.

Weer een goed boek afgeleverd door Toni Coppers. Dit boek heeft trouwens op 31 oktober de Hercule Poirot Prijs gewonnen, dat zegt al wel iets. Of het verdiend is, laat ik in het midden, aangezien ik de andere boeken nog niet gelezen heb. Maar dat hij genomineerd was, kan ik heel goed begrijpen! :-)