Vleugje mysterie... genieten!

Ik moet iets bekennen. Ik heb de fase van de zogenaamde AD-boeken of Young Adults overgeslagen. Ik ben rechtstreeks naar de volwassenen gegaan. Zonde, want er zijn heel wat goede YA, zoals deze Kieuw.

Ik leerde Saskia Maaskant eind vorig jaar kennen. In eerste instantie trok het boek mij niet zo aan. Buiten enkele vissen in de vijver heb ik niets met die dieren. Maar de eerste indruk is niet altijd de juiste indruk. Na het inkijken van een inkijkexemplaar ging ik overstag en belandde dit boek op mijn leeslijstje. Ik deed mee aan enkele wedstrijden om het boek te winnen, maar ik trok nooit het gelukkige lot. Toen ben ik naar de catalogus van de bib gaan kijken en tot mijn immens grote verbazing zat dit boek in hun catalogus! Ik ging dus naar de bib en kwam voor het eerst in jaren weer op de AD-afdeling...

Het verhaal gaat over Filia. Haar moeder is jaren geleden gestorven en sindsdien woonde ze bij haar grootmoeder Omafelie. Haar oma hield haar altijd binnenshuis waardoor ze amper iets van de buitenwereld weet. Nu is ook haar grootmoeder gestorven en zit ze helemaal alleen. Totdat Kers onaangekondigd bij haar intrekt. Beetje bij beetje brokkelt de muur rondom Filia af en durft ze zich weer onder de mensen te begeven.

Daarnaast is er ook een tweede verhaallijn, die moeiteloos overvloeit vanuit de verhaallijn van Filia. Deze verhaallijn gaat over Omafelie. Toen ze nog zelf een jong meisje was, hield ze een dagboek bij. En zoals dat bij jonge meisjes gaat, gaat het uiteraard over jongens. Maar de jongen die Omafelies hart op hol brengt, is een heel speciale jongen...

Het boek is onderverdeeld in kleine hoofdstukken en bevat heel mooie tekeningen in een groenachtige kleur. Deze kleur wordt ook gebruikt om het verhaal van de jonge Omafelie te vertellen. Dit zorgt ervoor dat er een goede overgang zit tussen het heden, de verhaallijn van Filia en vroeger, de verhaallijn van Omafelie.

Ik heb werkelijk genoten van dit boek. Het doet sprookjesachtig aan, heeft een vleugje mysterie en heeft een prima einde.

Ik ga eens wat meer naar die AD-afdeling gaan, denk ik. ;-)