Niet mijn ding

De cover is knaloranje. Heel flashy en valt meteen op. De persoon in het midden valt me zelfs niet meer op. Ik moet er echt mijn aandacht op vestigen.

Het verhaal gaat over een veertiger, naam onbekend doorheen heel het boek. Tijdens een vlucht leert hij de bloedmooie Anne-Sophie kennen. Al snel beleven ze romantische tijden. Op een dag ontmoet hij zijn nieuwe schoonfamilie: de even mooie schoonmoeder Ginnette en de broer Bernard. De vader is reeds overleden. Ondanks de ruzies in de familie, besluiten ze toch samen het familiehotel opnieuw tot een succes te brengen. De ruzies stapelen zich op en ontluiken uiteindelijk tragisch...

Ik las dit boek net na "De Mythe van Methusalem" van Jo Claes. Het verschil kan niet groter zijn. Ik moest echt wennen aan de schrijfstijl van Gert Erauw. Ik had vaak het gevoel dat er woorden ontbraken in de zin. Ik moest soms zinnen 2x opnieuw lezen om ze te begrijpen. Daarnaast zijn er ook enkele typfouten in het verhaal geslopen. Niet zo hinderlijk, maar ze vallen op.

Met het verhaal zelf heb ik eigenlijk ook niks. Het is heel lang een doodsimpele roman, pas tegen het einde is er een beetje actie en kan het heel misschien als thriller of misdaadroman bestempeld worden. Ik heb geen enkele band met één van de personages, ik kon me niet inleven in het verhaal, ...

Maar uiteraard zijn er ook positieve punten in het boek. Boven elk hoofdstuk staat er een citaat uit een ander boek. Dit vind ik een leuke toevoeging. Gert Erauw heeft ook enkele keren wat grappige zinnen verwerkt in het verhaal, wat het toch weer wat leuker maakt om te lezen.

Ik vond het boek niet zo goed. Ook niet zo slecht dat het meteen goed is voor de papierversnipperaar. Mijn verwachting lag misschien iets te hoog, omwille van de nominatie voor de Hercule Poirot Prijs, en zodoende ben ik dus wat teleurgesteld.