Niet mijn ding...

Op de cover zie je één grote sneeuwvlakte, waarschijnlijk het bevroren meer bij het huis van Caroline. In het midden zie je dan een vrouw die met haar gezicht naar de andere kant gaat. Het lijkt dan ook dat ze echt weg gaat. Dit zal later in het verhaal ook duidelijker worden.

Het verhaal gaat over Caroline. Na de dood van haar dochter Lianne vlucht ze terug naar haar ouderlijk huis in Zweden. Ze dacht dat ze rust zou hebben, maar dit blijkt niet echt waar te zijn, want al redelijk snel staat oude vriend Ulf voor de deur. Bijna 30 jaar geleden vluchtte Caroline zonder boe of ba weg en daarvoor had Ulf graag een verklaring gehad. Maar dan komt hij nog iets anders te weten...

Het boek heeft middellange hoofdstukken, zo'n 6 à 8 pagina's per hoofdstuk. De schrijfstijl viel me een beetje tegen. Ik raakte er echt niet door. Pas tegen het einde begon het een beetje leuk te worden omdat de geheimen boven water kwamen, maar toch maakte dit het slechte begin niet goed. Ook waande ik me totaal niet in Zweden, wat me toch wel belangrijk leek in dit verhaal.

Om toch nog iets positiefs te zeggen, want ja, dit boek heeft ook positieve punten, Alex Berg heeft me toch één keer verrast met een geheim. Dit geheim was ook nodig voor het verhaal en hiermee snap je het einde ook een beetje beter.

Kortom, het was niet echt mijn ding. Ik ben er niet enthousiast over, maar ik breek het ook niet helemaal af.