Tussen chicklit en thriller in...

De cover is er eentje die we de afgelopen jaren al vaak voorgeschoteld kregen. Een half vrouwengezicht met een indringend oog. Ideaal om een bookfaceselfie te maken. Toch trekt de cover me aan.

Het verhaal gaat over Colette. Ze heeft al 6 jaar een relatie met Alex. Op een dag nodigt hij haar uit om in één van de duurste restaurants in Amsterdam te gaan dineren. Colette denkt dat hij haar ten huwelijk zal vragen. In plaats van een aanzoek, krijgt ze een koude douche over zich heen. Alex bekent een moord op een studente. Het is dag op dag 20 jaar geleden, dus eindelijk is het verjaard. Colette kookt van woede en trekt het huis uit. Ze gaat logeren bij haar vriendin Fiona. Alex laat het hier niet bij en doet er alles aan om Colette terug naar huis te laten komen. Maar Colette heeft ondertussen kennis gemaakt met ene Sebastiaan, een mysterieuze man die nogal van de dood houdt. Haar verbazing is dan ook groot wanneer ze te weten komt wie hij eigenlijk is...

Het verhaal wordt verteld vanuit 2 perspectieven en een dagboek. De 2 perspectieven zijn die van Colette en Fiona. De dagboekfragmenten zijn geschreven door Tamara, de vermoorde studente. Deze dagboekfragmenten vond ik wel leuk.

Het boek heeft het label "thriller" meegekregen, maar dit is iets te algemeen genomen. Het boek heeft voornamelijk een spannend chicklitgehalte. Pas tegen het einde wordt het spannender en zou het "thriller" genoemd kunnen worden.

De schrijfstijl is heel vlot. Er is een mix van beschrijvingen en dialogen. Ik zelf kon niet echt uitmaken wie (Anke of René) wat heeft geschreven. Het was dus één vloeiende lijn doorheen het hele verhaal.

Het boek bevat enkele (dagdagelijkse) elementen die helemaal van toepassing zijn op mij. Toen ik ze las, moest ik even glimlachen. Eén van de voorbeelden is het feit dat Colette haar kinderen normale namen wil geven. Ze gebruikt hiervoor de zin "(Naam), komen eten!". Of ze wil ook een naam die op 80-jarige leeftijd ook nog normaal lijkt/is. Beide eisen zijn ook van toepassing op mij.

Verjaard is eerder een softe thriller, maar bezorgt je wel enkele uurtjes leesplezier.