Literaire recensie - Eden

J. Sharpe, pseudoniem van Joris van Leeuwen, bracht in augustus dit jaar zijn nieuwste boek Eden uit. Een apocalyptische thriller die ons aanzet tot kritisch nadenken over geloof en onze kijk er tegenover maar je eveneens ook even goed kan doen ontspannen. Sharpe was als kind al geboeid door literatuur en had als snel genoeg van lezen alleen en begon zelf te schrijven. Joris is jarenlang banketbakker geweest en heeft al voor verschillende bakkerijen in binnen –en buitenland gewerkt. Vandaag brengt de schrijver zijn dagen echter vooral door met (uiteraard) schrijven, muziek en geeft hij rijlessen. Hij schreef al meerdere mysterieuze en fantasy thrillers alsook enkele spannende kortverhalen. Zijn boek gebroken geheugen werd genomineerd voor de Harland Awards Romanprijs 2016 voor het beste boek van afgelopen jaar. Naast de nominatie kreeg het een eervolle vermelding voor de buitengewone originaliteit. Het boek Eden vertelt het verhaal van Anna Meisner, een meisje waarvan gedacht werd dat ze dood was. Ze wordt teruggevonden in een leegstaand gebouw buiten bewustzijn en volledig onderkoeld. Enkele dagen later wordt ze wakker in een ziekenhuis en krijgt ze te horen dat het niet 2015 maar 2017 is, ze is twee jaar uit haar geheugen kwijt. Haar wereld staat op zijn kop. Daarnaast wordt ze er ook nog eens van verdacht haar klein broertje te hebben vermoord en gaat ze tijdelijk de gevangenis. Een van de agenten laat haar tijdens de nacht ontsnappen en zegt haar om haar missie te hernemen. Compleet in de war niet wetend wat ze moet doen besluit ze haar ouderlijk huis te zoeken. Eenmaal ze in haar straat aankomt, slaat het noodlot toe. Een alarm gaat af, iedereen is in paniek. Anna wordt door een vrouw mee naar binnen gesleept. Even later horen ze geweerschoten en zien ze een groep mensen op alles schieten wat nog maar beweegt. Ze besluit zoveel mogelijk overlevende van deze aanslag te helpen. Verscholen in het huis probeert ze iedereen te verzorgen, ze helpt zelfs bij de bevalling van een hoogzwangere vrouw. Tot op een zekere nacht een groep kinderen het huis binnendringt en iedereen vermoorden buiten haar en het pas geboren kind. Ze zeggen haar dat zij één van hen is. Ten einde raad besluit Anna het kind onder haar hoede te nemen. Ze is vastberaden het te verzorgen en beschermen met alles wat ze heeft. Dit is het begin van een eindeloze dwaaltocht vol avontuur.
Het boek lijkt net op de hedendaagse gebeurtenissen rond religie maar dan natuurlijk in een nieuw jasje gegoten. Het verschijnt in 2016 een periode die getekend word door godsdienstige oorlogen en extremistische aanslagen. In het boek wordt hierop duidelijke kritiek gegeven, we moeten religie niet zomaar letterlijk nemen maar er zelf onze eigen mening over vormen. Het boek wordt verteld door Anna als ik-verteller, het valt op dat er aan het einde van het boek ook enkele hoofdstukken door de ogen vanuit een ander personage geschreven wordt. Deze nieuwe twist in het verhaal komt als geroepen, net wanneer je het eindeloze dwalen van Anna wat beu begint te worden, zorgt het terug vor een frisse en spannende toets aan het verhaal net alsof je terug vanaf het begin begint te lezen. Ook het verwarrende begin zorgt voor veel spanning. Het verhaal begint in medias res, je weet net zoveel als het hoofdpersonage. Het boek is geschreven met simpele, korte en vlot leesbare zinnetjes die ervoor zorgen dat het boek vlot leest. Na wat onderzoek te doen over het boek blijkt dat het ook vol verborgen verwijzingen naar religie zit, ik had er zelf over gelezen maar wanneer ik erover las werden ze me wel meteen duidelijk. Zo beginnen de meeste namen van de hoofdpersonages in het boek met een “a”: Adam, Anna, Abel. Dit verwijst naar God die het begin en het einde van alles is. Alpha de eerste letter va het alfabet, het begin, en omega de laatste, het einde. In dit boek is god in het begin van het verhaal het einde en zorgt hij aan het einde van het verhaal voor een nieuw begin. Ik wil niet alles verklappen en laat de overige aan jullie over om te zoeken.
Ik zelf lees niet al te graag en ben geen al te grote fan van het apocalyptische genre van het boek maar toch vond ik het niet zo erg als anders om dit boek te lezen. De spanning en de leuke, vlotte manier van schrijven zorgen ervoor dat het verhaal vooruit gaat maar wel duidelijk blijft. De verborgen betekenissen geven het verhaal een leuke insteek en zorgen ervoor dat je alerter gaat lezen. De speelse aspecten in het boek zijn ook een echte meerwaarde. Zo blijkt de hond van Anna die tijdens heel het verhaal geen meter van haar zijde is afgeweken, bij wijze van spreken, God te zijn. Dit is eigenlijk wat belachelijk maar maakt het tegelijk ook wel grappig en leuk. Het begin van het boek vond ik schitterend, de spanning die gecreëerd werd is geweldig, je wilt weten hoe het afloopt. Het einde vond ik wat minder. De ontknoping is eerder aan de korte kant in verhouding met de lange aanloop er naartoe en is daarnaast ook wat flauw en simplistisch. Je blijft na het lezen van het boek zeker nog even nazinderen over wat er verder zou kunnen gebeuren, het laat je niet direct los!