De negen stenen: zelfacceptatie en schaduwen

‘De duisternis neemt hier de plaats in van het licht, de kennis is er een van niet weten en men ziet zonder te zien.’ Aan deze woorden van J.P. de Caussade moest ik denken tijdens het lezen van ‘De negen stenen’ van Valerie Reijers, een meeslepend, sprookjesachtig verhaal over zelfacceptatie, keuzes maken, waarheid en vriendschap.
Het thema van dit boek is zelfacceptatie. De hoofdpersoon zit door haar moeilijke traumatische jeugd vast in onverschilligheid en woede en krijgt de keuze om via vriendschap en liefde te groeien naar haar ware zelf. De auteur werkt steeds met de schaduwzijde van emoties, personen en situaties, wat een spannend verhaal oplevert.
Om te beginnen verdient de auteur een compliment voor de creatieve wijze waarop de ambivalente symboliek van de vos in het verhaal aan bod komt. Het vossenmotief is erg belangrijk met betrekking tot de thematiek van het verhaal, omdat dit dier verwijst naar verborgen schaduwen. Dit is een gegeven dat belangrijk is voor verschillende personages in het verhaal. Het is met name belangrijk voor Noëmie, die hier niet alleen zelf mee worstelt, maar er ook mee geconfronteerd wordt. De auteur schept hiermee een intrigerend spanningsveld waarin haar hoofdpersonage mag groeien.
Maar de vos verwijst ook naar het volgen van het persoonlijke zielspad. Dit dier brengt iemand in contact met zijn/haar innerlijke leiding. Reijers heeft deze betekenis op twee manieren in het verhaal verwerkt: vertederend en beklemmend. Bij de eerste is het de hele liefdevolle vastberaden benadering van de agressieve botheid van Noëmie. De tweede betekenis komt in een geweldige passage aan het einde van hoofdstuk 24 op een beangstigende wijze aan bod. Hierin komt innerlijke leiding in zijn meest heftige vorm aan bod.
Verder speelt gevangenschap en grote rol binnen ‘De negen stenen’. Noëmie heeft uit zelfbescherming een muur van onverschilligheid om zich heen gebouwd, waardoor haar ware ik gevangen zit. Dit komt voornamelijk door een aantal heftige gebeurtenissen die ze heeft meegemaakt en de situatie waarin ze is opgegroeid.
Een intrigerend aspect van ‘De negen stenen’ is een overeenkomstig motief met het ‘Bloed’ van Kim ten Tusscher, namelijk de wisselaars. Beide auteurs gebruiken het gegeven van de gedaantewisselaar, maar geven ieder er ook een eigen invulling aan. Bij Ten Tusscher gaat het om het beest in relatie met de natuur en bij Reijers om het dier in relatie tot de mens.
Dus wie een sprookjesachtig verhaal wil lezen over zelfacceptatie, kan ik dit boek van harte aanraden.