Lezersrecensie
Een klassieker!
‘Echo’ wordt een klassieker. Hoezo? Niet alleen is het een spannend en intens verhaal, maar ook een literair gelaagd boek dat doet denken aan het werk van Algernon Blackwood, Jonathan Carroll en William Hope Hodgson.
Wat is de overeenkomst tussen William Hope Hodgson en Thomas Olde Heuvelt? Beiden zijn op hun best als ze schrijven over een onderwerp dat dicht bij hen staat. Bij Hope Hodgson is dat de zeevaart in ‘The boats of Glen Carrigg’ (1907) en bij Olde Heuvelt bergbeklimmen in ‘Echo’ (2019). Allebei schrijven ze realistisch en overtuigend over hun passie. Dit gecombineerd met hun macabere fantasie levert een spannende en intense mustread op.
Een van de sterke punten van het werk van de Nijmeegse auteur is de manier waarop hij zijn personages confronteert met hun innerlijke schaduw. Dit werd door de schrijver al geweldig gedaan in ‘HEX’,waarbij het ging om de schuld van het dorp tegenover de Wylerheks. Ook in dit boek wordt dat weer uitstekend gedaan in relatie tot oneindigheid en omdat Olde Heuvelt meer rust neemt om dit te beschrijven is het heftiger om te lezen.
Twee delen van het boek ‘The valley of unrest’ en ‘At the Mountains of madness’ zijn net spelonken met enorme diepte en vol bodemschatten, omdat deze niet alleen het beste zijn wat de auteur tot nu toe geschreven heeft, maar naast literair, ook filosofisch en spiritueel uitgelegd kunnen worden.
Zo vormen deze twee hoofdstukken uit het boek, gezien vanuit de filosofie van Johann Gotlieb Fichte (1762 – 1814) een krachtige literaire illustratie van zijn gedachten omtrent ervaring. Het ik wordt bepaald door datgene wat hij doet en daardoor ervaart. Deze gewaarwording is te zien als het aangeraakt worden door een vreemde kracht. Dit vreemde buiten onszelf is het niet-ik. Ieder ik brengt een niet-ik voort in zichzelf. Hier moest ik steeds aan denken bij zowel Nick Grevers, Augustin Laber en Sam Avery.
Dezelfde hoofdstukken laten naast de filosofische diepte ook de stadia zien van de mystieke vorming. Olde Heuvelt laat op uiterst macabere wijze zien hoe het proces van eenwording, het versmelten met of opgaan in een grote kracht, verloopt. Het ego verdwijnt helemaal en maakt plaats voor iets groters. Tijdens het lezen tikte het verhaal af en toe het mystieke werk van Angela van Foligno (1248 -1309) aan, door de manier waarop met name de duisternis aan bod komt. De mystica schrijft het volgende: ‘Als ik in die duisternis ben herinner ik me niets over iets menselijks. Ik zie alles, ik zie niets.’ Gezien de ontwikkeling van Nick zijn dit rake woorden.
Door deze drievoudige interpretatiemogelijkheid en intense spanning vormen deze twee hoofdstukken voor mijn gevoel het beste wat Thomas Olde Heuvelt tot nu toe geschreven heeft.
Verder is ‘Echo’ is een geweldig boek dat gaat over het verliezen van jezelf. Zowel Nick, Sam en andere personages krijgen hier mee te maken en dat levert en spannend literair verhaal op.
Het motief van gezichtloosheid is erg sterk. Het gezicht van Nick is verminkt en ingezwachteld, waardoor het niet te zien is. Het gelaat is een deel van zijn persoonlijkheid en dat verschuilt hij achter een masker van verband. Vaak is het dragen van een masker de uitdrukking van de aanwezigheid van bovennatuurlijke entiteiten en verandert het de drager. Deze innerlijke strijd in Nick wordt door de schrijver geloofwaardig en beklemmend beschreven.
Verder is Nick Grevers een geweldig personage, die doet denken aan de antagonisten uit horrorfilms als ‘House of Wax’ (1953) en ‘The abomniable dr. Phibes’ (1971). Net als Nick zijn dr. Phibes en dr. Jarrod niet van nature slecht, maar worden ze als monster gemaakt omdat ze lichamelijk en geestelijk beschadigd zijn door een heftige gebeurtenis en zichzelf verschuilen achter een masker. Het geeft hen iets tragisch en dat geldt zeker ook voor Nick. Door de traumatische ervaring op de berg krijgt de lezer geen hekel aan hem, maar voelt eerder sympathie en medelijden.
Een ander motief dat erg creatief en luguber wordt uitgewerkt is dat van de vogels, die van oudsher verwijzen naar het goddelijke. Zowel voor Nick als voor Sam heeft dit een speciale betekenis. En voor beiden heeft het te maken heeft met het verliezen van zichzelf. De manier waarop de schrijver hier speelt met mytische en (sur)realistische vogels getuigt van zijn creativiteit als schrijver.
Dus, iedereen die naast een hoogtepunt in het werk van Thomas Olde Heuvelt en spannende literaire mustread wil lezen kan ik dit boek (dat een klassieker gaat worden) van harte aanraden.#echo #thomasoldeheuvelt #lsamsterdam
Wat is de overeenkomst tussen William Hope Hodgson en Thomas Olde Heuvelt? Beiden zijn op hun best als ze schrijven over een onderwerp dat dicht bij hen staat. Bij Hope Hodgson is dat de zeevaart in ‘The boats of Glen Carrigg’ (1907) en bij Olde Heuvelt bergbeklimmen in ‘Echo’ (2019). Allebei schrijven ze realistisch en overtuigend over hun passie. Dit gecombineerd met hun macabere fantasie levert een spannende en intense mustread op.
Een van de sterke punten van het werk van de Nijmeegse auteur is de manier waarop hij zijn personages confronteert met hun innerlijke schaduw. Dit werd door de schrijver al geweldig gedaan in ‘HEX’,waarbij het ging om de schuld van het dorp tegenover de Wylerheks. Ook in dit boek wordt dat weer uitstekend gedaan in relatie tot oneindigheid en omdat Olde Heuvelt meer rust neemt om dit te beschrijven is het heftiger om te lezen.
Twee delen van het boek ‘The valley of unrest’ en ‘At the Mountains of madness’ zijn net spelonken met enorme diepte en vol bodemschatten, omdat deze niet alleen het beste zijn wat de auteur tot nu toe geschreven heeft, maar naast literair, ook filosofisch en spiritueel uitgelegd kunnen worden.
Zo vormen deze twee hoofdstukken uit het boek, gezien vanuit de filosofie van Johann Gotlieb Fichte (1762 – 1814) een krachtige literaire illustratie van zijn gedachten omtrent ervaring. Het ik wordt bepaald door datgene wat hij doet en daardoor ervaart. Deze gewaarwording is te zien als het aangeraakt worden door een vreemde kracht. Dit vreemde buiten onszelf is het niet-ik. Ieder ik brengt een niet-ik voort in zichzelf. Hier moest ik steeds aan denken bij zowel Nick Grevers, Augustin Laber en Sam Avery.
Dezelfde hoofdstukken laten naast de filosofische diepte ook de stadia zien van de mystieke vorming. Olde Heuvelt laat op uiterst macabere wijze zien hoe het proces van eenwording, het versmelten met of opgaan in een grote kracht, verloopt. Het ego verdwijnt helemaal en maakt plaats voor iets groters. Tijdens het lezen tikte het verhaal af en toe het mystieke werk van Angela van Foligno (1248 -1309) aan, door de manier waarop met name de duisternis aan bod komt. De mystica schrijft het volgende: ‘Als ik in die duisternis ben herinner ik me niets over iets menselijks. Ik zie alles, ik zie niets.’ Gezien de ontwikkeling van Nick zijn dit rake woorden.
Door deze drievoudige interpretatiemogelijkheid en intense spanning vormen deze twee hoofdstukken voor mijn gevoel het beste wat Thomas Olde Heuvelt tot nu toe geschreven heeft.
Verder is ‘Echo’ is een geweldig boek dat gaat over het verliezen van jezelf. Zowel Nick, Sam en andere personages krijgen hier mee te maken en dat levert en spannend literair verhaal op.
Het motief van gezichtloosheid is erg sterk. Het gezicht van Nick is verminkt en ingezwachteld, waardoor het niet te zien is. Het gelaat is een deel van zijn persoonlijkheid en dat verschuilt hij achter een masker van verband. Vaak is het dragen van een masker de uitdrukking van de aanwezigheid van bovennatuurlijke entiteiten en verandert het de drager. Deze innerlijke strijd in Nick wordt door de schrijver geloofwaardig en beklemmend beschreven.
Verder is Nick Grevers een geweldig personage, die doet denken aan de antagonisten uit horrorfilms als ‘House of Wax’ (1953) en ‘The abomniable dr. Phibes’ (1971). Net als Nick zijn dr. Phibes en dr. Jarrod niet van nature slecht, maar worden ze als monster gemaakt omdat ze lichamelijk en geestelijk beschadigd zijn door een heftige gebeurtenis en zichzelf verschuilen achter een masker. Het geeft hen iets tragisch en dat geldt zeker ook voor Nick. Door de traumatische ervaring op de berg krijgt de lezer geen hekel aan hem, maar voelt eerder sympathie en medelijden.
Een ander motief dat erg creatief en luguber wordt uitgewerkt is dat van de vogels, die van oudsher verwijzen naar het goddelijke. Zowel voor Nick als voor Sam heeft dit een speciale betekenis. En voor beiden heeft het te maken heeft met het verliezen van zichzelf. De manier waarop de schrijver hier speelt met mytische en (sur)realistische vogels getuigt van zijn creativiteit als schrijver.
Dus, iedereen die naast een hoogtepunt in het werk van Thomas Olde Heuvelt en spannende literaire mustread wil lezen kan ik dit boek (dat een klassieker gaat worden) van harte aanraden.#echo #thomasoldeheuvelt #lsamsterdam
1
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Ferry76Visser
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
