De vrijwillige keuze om naar Auschwitz te gaan uit liefde voor je gezin.

‘Het schooltje van Auschwitz’ van Mario Escobar is een verhaal dat je vanaf het begin af aan blijft boeien.

De Duitse verpleegkundige Hélene neemt de beslissing met haar man en kinderen mee op transport te gaan. Ze belanden in Auschwitz.
Het boek is vlot geschreven waarin je tussen de regels door voelt hoe gruwelijk het allemaal moet zijn geweest voor Hélene en haar kinderen. Het lichtpuntje, het schooltje dat Hélene mag oprichten van dr. Mengele is de rode draad in het boek. Het is een verhaal dat onder je huid kruipt. Je wordt het boek ingezogen en wil weten hoe het verder gaat en soms even weg te leggen om het allemaal even een plek te geven.
Doordat het boek in de ik vorm is geschreven krijg je hoofdzakelijk een beeld van de beleving van Hélene en niet van hoe haar kinderen het hebben ervaren, ze worden wel beschreven maar dan vanuit het oogpunt van Hélene hoe zij dacht dat ze zich voelden. Ze wilde haar zorgen bij hen vandaan houden. Wel lees je dat de oudste zoon zich om haar bekommert en haar zorgen oppikt. Hij wordt snel jong volwassen.

Het verhaal had misschien meer af geweest als er wat meer aandacht was geweest voor het lot van de man van Hélene. Maar omdat het boek gedeeltelijk gebaseerd is op het dagboek van Hélene vond de schrijver dit wellicht minder relevant.
In het nawoord had hij hier misschien wel een voetnoot over kunnen plaatsen, dit is een gemiste kans.
De schrijver heeft Hélene als een krachtige, sterke vrouw neergezet wat ze ongetwijfeld ook is geweest. Dit heeft hij treffend gedaan.

Het beeld dat de schrijver van de gruwelijkheden van dr. Mengele in het kamp weergeeft is wellicht een topje van de ijsberg.

De schrijver heeft met dit boek een pakkend beeld gegeven over de gevangen genomen zigeuners in Auschwitz, een verhaal dat net zo gruwelijk is verlopen als dat van de Joden.