Tripje to outer space!

Amy Ewing keert terug naar het YA-genre met haar gloednieuwe boek: The Cerulean. Sera is een buitenbeentje en heeft niet het gevoel dat ze goed past in the City Above the Sky waarin iedereen volmaakt gelukkig lijkt. Ze stelt te veel vragen en is nieuwsgierig naar de wijde wereld buiten haar planeet. Opeens heeft Sera een roeping, ze is uitverkoren om de tether te breken zodat haar stad op zoek kan gaan naar een nieuwe planeet om zich aan te verankeren. Er is alleen één probleempje: om de tether te breken moet Sera sterven.

The Cerulean wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Zo leren we Sera, Leo, Agnes en Leela kennen. Mijn persoonlijke favoriet was Agnes. Ze is heel erg geïnteresseerd in wetenschap en droomt ervan om naar de universiteit van Pelago te gaan, wat niet echt evident is met een vader die alles wat met Pelago te maken heeft haat en haar nauwlettend in de gaten houdt. Toch laat Agnes zich door niets of niemand tegenhouden en is ze vastbesloten om naar Pelago te gaan. Wanneer haar vader Sera in handen krijgt, sluit ze al snel vriendschap met dit zilveren meisje met blauw haar en besluit ze Sera te helpen ontsnappen om haar mee te nemen naar Pelago zodat ze terug naar huis kan via de tether die tegen alle verwachtingen in toch niet gebroken is. Hulp komt uit onverwachte hoek wanneer Leo, Agnes’ broer, besluit de meiden te helpen en mee te gaan met hen naar Pelago. Ondertussen ontdekt Leela, Sera’s beste vriendin, dat Sera niet zomaar uitverkoren was en dat er meer dingen op het spel staan dan eerst gedacht.

Eén van de sterkste aspecten van The Cerulean is dat Amy Ewing hedendaagse thema’s zoals feminisme, polygamie en homoseksualiteit op een subtiele manier in haar verhaal verwerkt heeft. Dat vind ik heel erg opmerkelijk voor een YA-fantasy verhaal. Meestal vind je deze thema’s in contemporaries en vormen ze één van de hoofdelementen van het verhaal. Daarom vond ik het heel erg verfrissend dat het hier gewoon als deel van het verhaal was: zonder dat er extra nadruk op lag, was het er wel en het voelde helemaal niet geforceerd of onnatuurlijk aan.

Ik heb heel erg genoten van dit boek. In het begin kwam ik moeizaam in het verhaal, maar de auteur heeft een heel erg vlotte schrijfstijl waardoor ik toch makkelijk kon blijven verder lezen. The Cerulean voelde als een grote introductie op het volgende deel, helemaal op het einde kwam er pas wat vaart in maar zelfs dit stoorde me niet echt. Ik ben dus heel benieuwd naar het vervolg en kijk er zeker naar uit.