Het begon zo goed...

In “A Very Large Epanse of Sea” volg je Shirin, een Iraans-Amerikaanse moslima die haar weg probeert te vinden in een samenleving die tegen haar keert. Vooral na de gebeurtenissen van 9/11.

Zij en haar familie zijn constant aan het verhuizen en een van die verhuizingen brengt ze naar een klein stadje. Een nieuwe middelbare school. Nieuwe klasgenoten. Als dat maar goed gaat….

" I'd heard somewhere that people could get used to anything"

Ik heb nog niet eerder iets van Tahereh Mafi gelezen, ik kon het daarom helaas niet vergelijken met andere boeken die zij geschreven heeft. Naar horen zeggen zijn haar andere boeken in een meer poëtische stijl geschreven, dat is hier niet het geval. Hier is haar schrijven vrij direct en eenvoudig waardoor het makkelijk te lezen en te begrijpen is. Shirin’s rauwe emoties komen hierdoor meer tot hun recht, haar "strijd" om de dag door te komen en de vele obstakels die zij trotseert worden zodanig beschreven dat het makkelijk te visualiseren is.

" Just try to be happy, Jacobi finally said to me. Your happiness is the one thing these assholes can't stand.”

Op een gegeven moment verschuift de focus van het verhaal van Shirin en haar problemen naar Shirin’s relatie. Daardoor komen een aantal cliches om het hoekje kijken. Op zich is dit niet erg maar ik had het niet verwacht gezien het onderwerp van dit boek.Daarom scoort het boek iets minder in mijn ogen, ik had namelijk een bepaalde diepgang rondom Shirin’s ervaringen en gedragingen verwacht. Misschien ook wat meer verdieping in haar cultuur en religie maar dit bleef jammer genoeg achterwege.

Ik weet niet of ik andere boeken van Tahereh Mafi zal lezen, haar andere boeken zijn in andere genres geschreven en in een andere stijl. Maar wat ik nu gelezen heb heeft mij niet (positief) overdonderd.