Niet mijn soort humor

Louis zijn ouders willen net zo cool zijn als hem. Ze vragen hem daarom om tips. Hij leert ze allemaal straattaal maar staat er niet bij stil dat ze het ook daadwerkelijk gaan gebruiken… OP STRAAT! Als Louis na het schoolfeest opgehaald wordt door zijn vader, schrikt hij zich wezenloos; zijn vader is verkleed als rapper! En om er een schepje bovenop te doen spreekt hij ook nog in straattaal tegen zijn klasgenoten. Om je rot te schamen natuurlijk! Daarnaast is Louis een grappenmaker en doet mee aan een talentenjacht. Zijn beste vriendin Maddy helpt hem bij het in elkaar zetten van zijn optredens. Zou een verhaal over zijn ouders de toestand weer terug kunnen draaien?

Het verhaal is in dagboekvorm, vanuit de ogen van Louis. De insteek van het boek is dat het een grappig verhaal is, met Louis als grappenmaker. Ik had hoge verwachtingen van dit boek, ook omdat hij best wel hoog aangeschreven staat. Ik had verwacht dat ik het hilarisch zou vinden, maar helaas was dat niet de werkelijkheid. Ik vond het behoorlijk tegenvallen! Het verhaal was wel oké, begrijp me niet verkeerd, maar ik miste de humor. Of misschien was het gewoon niet mijn soort humor, dat kan natuurlijk ook.Het kan ook liggen aan het feit dat het vertaald is naar het Nederlands. Britse humor is een aparte soort humor, wat ik over het algemeen hilarisch vind. Al met al vond ik het verhaal een beetje plat en kwam het voor mij niet tot leven.

Voor mij was het allemaal net iets te typisch, om het grappig te kunnen vinden