Witruimte zegt soms meer dan woorden

Net zoals de andere boeken die ik las van Gerbrand Bakker - Boven is het stil en Perenbomen bloeien wit - vond ik dit boek weer pure poëzie.

De drie hoofdrolspelers, de vrouw, de man die ze verlaat en de jongen die ze ontmoet: ze lijken alle drie, opgesloten in een zeepbel, om elkaar heen te zweven, elkaar af en toe te raken, maar nooit met elkaar te versmelten.
Hun innerlijke belevingswereld wordt door de auteur heel subtiel aan het licht gebracht - je kan er als lezer zelf nog van alles bij bedenken - zonder er ooit echt in door te dringen. Niets is wat het lijkt en de afloop was onvoorspelbaar.
Ik zal graag ook het andere werk van Gerbrand Bakker lezen en van zijn 'Gerbrands dingetjes' geniet ik regelmatig.

http://www.gerbrandsdingetje.nl/