Geen debuut

Desalnietbemind: met de titel hebben we meteen het zwakste deel van dit debuut gehad, want het klinkt als een goedkope doktersroman. Maar verrek, het leest als een literair pareltje. Annabel Jonk is het pseudoniem van iemand die liever zijn/haar verhaal dan zichzelf in het voetlicht ziet. En terecht. Nochtans wat betreft het verhaal; over 'Annabel' kunnen we natuurlijk niet oordelen.
Het plot is leuk, maar niet ijzersterk en tot vrij ver aan het einde tamelijk voorspelbaar. Maar de woordkeuze, zinsbouw en talrijke metaforen van Jonk zijn ronduit briljant. Een literair niveau nastreven kan pathetisch uitpakken, maar Annabel Jonk kent de grens goed. Te goed voor een debutant eigenlijk, zodat de vraag opdoemt welk door de wol geverfd literair talent er achter dit pseudoniem schuilgaat. Wat een prachtig taalgebruik, wat een briljante metaforen!
Wat echter tot het einde onlogisch blijft, is waarom protagonist Martha de gevonden schriftjes af en toe beetje bij beetje leest, maar ondertussen wel de halve aarde afreist om het geheim te ontdekken dat ze zomaar in die schriftjes zou kunnen lezen. Daar staat tegenover dat de ontknoping in de epiloog (die daarom geen epiloog had moeten heten) als een duveltje uit een doosje komt.
Debuut of toch niet, beslist een van de betere bijdragen van 2018 aan de Nederlandse literatuur.