Langzame dood

Een schrijver in een afgelezen huis, vechtend tegen een writer's block, opgejaagd door krakende planken, piepende deuren en traumatiserende herinneringen. Zet er een paar zich verdacht gedragende buren omheen en je hebt een Stephen King uit de jaren negentig te pakken. Om daar nog iets eigens van te maken moet je van goede huize komen , beter dan Vandermeeren doet. Mysterieus geritsel mag best wel een keer de binnengeslopen kat van de buren blijken te zijn, maar wanneer bijna elke spannend beginnende gebeurtenis in een anticlimax ontaardt, sterft de suspense een langzame, maar zekere dood.
Wanneer de relatie van Ruth volkomen onverwacht stuk loopt, is ze bijna net zo gechoqueerd als wanneer de melk over datum blijkt en dat soort zaken maakt haar weinig overtuigend als personage. Toegegeven, de ontknoping is een verrassing, maar nergens blijkt een verband met alle andere mysterieuze gebeurtenissen. Was dat dan allemaal toevallig?
Een 'Stephen Kingetje' doen mag best, getuige Hex van Thomas Olde Heuvelt. Maar anders dan Pas op voor de Buren is Hex wél doordacht en indrukwekkend uitgewerkt.