Mysterieuze luchtwezens in gemankeerd proza

Rosalie woont in het plaatsje Oak Haunt, dat al eeuwen gebukt gaat onder de dreiging van mysterieuze luchtwezens. Een jaarlijks ritueel en offer op het Feest der levenden, stelt de dorpsbewoners veilig. Op een dag ontmoet Rosalie de knappe en mysterieuze Delmont. Ze worden verliefd en krijgen een relatie. Delmont blijkt echter een geest, een luchtwezen, en langzaamaan ontvouwt zich voor Rosalie de werkelijkheid achter de plaatselijke folklore. Hun relatie wordt zowel door Rosalies familie als door de luchtwezens niet getolereerd. En als er een zwerver wordt vermoord en er stemmen in Oak Haunt opgaan om voor ééns en altijd met de luchtwezens af te rekenen, moeten Rosalie en Delmont alles op alles zetten om hun relatie en hun naasten te kunnen behouden. 

Bevroren landschap is het debuut van Nanna Dillen, uitgegeven bij Zilverbron. Het boek wordt aangeprezen als Dark Romance in de stijl van True Blood. Romance is het zeker. In de vergelijking met True Blood, of de boeken van Charlaine Harris waar die serie op gebaseerd is, legt het boek het af. De parallellen zijn er wel, maar nergens haalt het boek dat niveau. Het idee voor de wereld is op zichzelf wel aardig. Een mystieke geestenwereld, met de sfeer en charme van vampierromantiek, zonder dat alle platgetreden paden opnieuw bewandeld worden. Het verhaal is vlot geschreven. Er zitten wel wat stijlfouten in. ‘Wat moet fijn voor je zijn dat hij de regels versoepelde!’ (p9) ‘Ik bedacht me ter voorkoming van haar smetvrees.’ (p188) ‘Zijn gezicht betrok en hij keek snel een andere kant op toen hij zag dat Delmont en ik niet in een fatsoenlijke manier op elkaar lagen.’ Het zijn enkele voorbeelden van gemankeerd proza, dat in zijn geheel niettemin uitnodigt tot doorlezen. Je bent er als lezer wel benieuwd naar hoe het met de hoofdpersonen afloopt en hoe het verhaal zich verder ontvouwt. Daarmee verdient het de tweede ster, maar helaas niet meer, want er is teveel voor verbetering vatbaar.  

Omdat het idee voor het verhaal origineel is, heb je als lezer vrij lang geduld met het boek, ook al doemen snel de eerste onvolkomenheden op. Het verhaal is gesitueerd in Engeland, maar niets in de beschrijving geeft je het gevoel dat het zich daar daadwerkelijk afspeelt. Met name de snelle auto’s en het gebruik van vuurwapens geeft je een erg Amerikaans gevoel. Er wordt regelmatig verwezen naar planten en bomen, die spelen een belangrijke rol in het boek, maar of die daar ook inheems zijn, kan je je maar beter niet afvragen. Een beetje research was toch wel aardig geweest. De hele wereld voelt niet echt ‘geaard’. Wat geesten precies kunnen? Er valt geen lijn in te ontdekken. Er passeren meer bovennatuurlijke figuren de revue: een elf, een gnoom, een medicijnman. Wat ze precies kunnen en wat hun toegevoegde waarde voor het verhaal is, blijft een raadsel. Je moet alles maar gewoon klakkeloos aannemen zoals het gepresenteerd wordt.  

Het boek moet het vooral hebben van de liefdesperikelen en over de rest moet je niet te diep nadenken. De liefde is daarbij wel invoelbaar, maar ook nogal oppervlakkig beschreven. De personages blijven erg plat, zelfs als je in acht neemt dat voor een romance verhaal de personages niet veel diepgang of ontwikkeling nodig hebben. De bijfiguren zijn zo schetsmatig neergezet dat ze overbodig zijn, of dat hun bijdrage aan het verhaal ongeloofwaardig wordt, bij gebrek aan heldere drijfveren. De burgermeester van Oak Haunt wordt halverwege het boek gepresenteerd als voornaamste antagonist. Hij wil de luchtwezens verdrijven en representeert de bewoners. Het beschrijven van zijn personage is echter zo summier, dat het zelfs als zijspoor niet overtuigend is.  

Het gekozen perspectief werkt hier een goede verhaalopbouw tegen. Het boek is geschreven in de ik-vorm. De voordelen van dat perspectief worden niet echt benut. De gedachten van de hoofdpersoon zijn onuitgewerkt en ééndimensionaal. Verder dan ‘Hij is zo knap. Ik houd van hem.’ komt ze niet. Twijfel, aarzeling, jaloezie, boosheid of angst, geen enkele emotie wordt in haar gedachten bloot gelegd. Er zijn maar een paar momenten waarop ze iets anders zegt of doet dan wat ze denkt. Daar had het perspectief van meerwaarde kunnen zijn. En ondertussen krijg je alle bijpersonages, met hun verschillende motieven, maar niet goed op het netvlies. De voordelen van een vertelling in de derde-persoon waren voor hen groot geweest.

Naarmate het verhaal vordert en complexer wordt, krijgen de gaten en stoplappen in de plot de overhand. Het ene moment ligt een vermeende bad guy nog bewusteloos op de grond. In het volgende hoofdstuk zijn ze opnieuw bang dat hij weer met een pistool achter hen aankomt, alsof hij nooit met een welgemikte vuistslag is neergemept. Op dat soort momenten haak je als lezer af.  

Wie doorleest tot het eind, moet zich voorbereiden op een geheide teleurstelling. De hoofdpersonen doen en ondergaan van alles in een warrig tijdsverloop binnen een bordkartonnen decor. Nergens worden ze gedwongen tot het maken van wezenlijke keuzes, ze hoeven nimmer kleur te bekennen. De mogelijkheid om echt mooi drama neer te zetten wordt in het laatste hoofdstuk uit de weg gegaan. Het eind is als geheel geforceerd en pompeus. Een soort oppergeest komt als een deus ex machina een oordeel vellen. Wat er spannend of interessant aan kon zijn, wordt in de epiloog in de halfzachte zoetheid van een happy end gesmoord.