de plot is minutieus en geloofwaardig

Wie zijn website raadpleegt, ontdekt dat Chris Tvedt al zes boeken op zijn naam heeft staan. Drie zijn er reeds in het Duits vertaald. Vier zouden er advocaat Mikael Brenne als vast hoofdpersonage hebben. Met dank aan uitgeverij De Geus kunnen nu ook Nederlanders beoordelen of Tvedts misdaadromans iets toevoegen aan het genre.
Zojuist verscheen De verleiding van het kwaad, de vertaling van de eersteling van Tvedt uit 2005. Plaats van handeling: de havenstad Bergen, in zuidwest Noorwegen. Want Tvedt is een landgenoot van onder andere Anne Holt. Zij een ex-minister, hij was werkzaam als advocaat. Sinds 2007 wijdt Tvedt zich geheel aan het schrijven. Hij maakt meteen duidelijk dat Mikael Brenne een drukbezet iemand is, een jurist die aan de slag moet en gaat voor cliënten van allerlei pluimage.
In het vlot opgetekende De verleiding van het kwaad gaat het vooral om de zaken van Slaho Mihalovic, het personage dat Tvedt in hoofdstuk 5 opvoert. Deze komt op het kantoor van Tvedt en vraagt hem als juridisch vertegenwoordiger. Niet alleen in strafrechtzaken – Brenne’s werk – maar ook op financieel-economisch terrein. Met Slavo heeft Brenne ook direct diens partner Mike als opdrachtgever. Beiden komen uit het oude Joegoslavië, waren eerder actief in Zweden doch hebben hun werkterrein verlegd naar Noorwegen.
Ook is duidelijk dat Mikael Brenne veel weg heeft van Mike Hammer, een bedenksel van de Amerikaan Mickey Spillane. Net als bij hem speelt een secretaresse een grote bijrol – bij Brenne luistert ze naar de naam Kari – , het liefdesleven vervult een bijrol in de avonturen van de hoofdpersoon. Alleen is Brenne advocaat, Hammer een zogeheten Private Eye (privédetective, red.). Groot verschil ook: Tvedt is een echte Europeaan, niet zo’n typische Amerikaan als Spillane.
Tvedts debuut als misdaadauteur telt 383 pagina’s. Dat is stevig, maar de dikte is geen bezwaar. Voor het beschrijven van Brenne’s belevenissen heeft zijn schepper die ruimte nodig. Hij werkt zijn personages mooi uit, voorziet ze van ter zake doende teksten (=dialogen), de plot is minutieus en geloofwaardig uitgewerkt en het verhaal maakt dat de lezer zich geen moment hoef te vervelen. De wijze waarop Brenne steeds dieper in de criminele activiteiten van zijn criminele cliënten verstrikt raakt, heeft wel wat weg van de tv-serie The Sopranos. Benieuwd of Chris Tvedt dit niveau weet vast te houden.