Peter Robinson bewijst met het fraaie Lijdensweg inspecteur Banks niet nodig te hebben.

Detective Chief Inspector Alan Banks kennen liefhebbers uit doorwrochte, door en door Engelse politieromans in Nederland pas sinds 2002. Toen waagde uitgeverij A.W. Bruna het hem hier te laten debuteren. Nasleep luidde de titel van het toen in vertaling uitgebrachte Aftermath. Voor de fans in zijn ‘moederland’ was de al heel lang in Canada wonende Robinson op dat moment reeds een grote naam. Meer dan eens bekroond voor zijn in geboortestreek Yorkshire spelende misdaadromans rond deze eigenzinnige politieman.
Maar Peter Robinson heeft nog meer in zijn mars. Nu er onderwijl een vijftiental – om en om oudere en recente titels – boeken rond Alan Banks zijn verschenen, is het tijd ouder werk zónder die sympathieke speurder uit te brengen. Eerste titel: Lijdensweg. Oorspronkelijk uitgekomen in 1990, maar het verhaal heeft niks gedateerds. De geschiedenis is losjes gebaseerd op de zaak rond de zogeheten Yorkshire Ripper van een paar jaar eerder. Die bijnaam verwijst weer terug naar de vermoedelijk eerste maar zeker beruchtste seriemoordenaar uit de Britse politieannalen: Jack the Ripper. Eind negentiende eeuw zou die tenminste vijf – wellicht waren het er echter heel wat meer - prostituees in Londen op gruwelijke wijze om het leven brengen.
Lijdensweg kent op het eerste gezicht twee verhaallijnen/hoofdrolspelers. Allereerst studente Kirsten. Nadat ze voor dood achtergelaten is in het park, komt zij tien dagen later bij kennis in het ziekenhuis. Korte tijd heeft ze geen flauw idee wat haar voor gruwelijks is overkomen. Daar komt ze echter rap achter. Ze is het eerste slachtoffer van een crimineel die van de media als bijnaam ‘The Student Slasher’ krijgt. Terwijl de lezer ademloos verneemt wat Kirsten – en na haar een hele reeks andere studentes die het niet zullen overleven – is overkomen, wisselt Robinson in deze eerste misdaadroman zonder Banks haar verhaal af met het relaas over een tweede, jonge vrouw. Deze ‘Martha’ is zeer gedreven op zoek naar de persoon die haar in het verleden op gruwelijke wijze seksueel heeft misbruikt. Beter nog: ze wil op (even) meedogenloze wijze afrekenen.
Die twee – ogenschijnlijk op zichzelf staande – verhalen, om en om gaat er een hoofdstuk over Kirsten & Martha, vormen samen een angstaanjagende misdaadroman. Peter Robinson bewijst met het fraaie Lijdensweg inspecteur Banks niet nodig te hebben. Zijn lezers kunnen niet anders dan sympathie te koesteren voor ‘beide’ hoofdrolspelers, hoezeer zij ook ontsporen. De schrijver bouwt de personages gaaf op en werkt ze dito uit. De dialogen doen ter zake en zijn vlijmscherp, de snelheid van de ontwikkelingen in een realistisch ogend moordverhaal blijft knap bewaard.