Teleurstellende Nederlandse Twilight-interpretatie

Schrijfster Patricia Verlinde debuteerde in 2014 met het boek Het antiserum. Geïnspireerd op de Twilight-boeken vertelt zij het verhaal van Melanie, een Nederlands meisje dat door een aantal gecompliceerde evenementen de underdog van de school is geworden. Haar leven verandert echter volledig wanneer ze kennismaakt met Tristan en hij haar de ogen opent voor een wereld waar ze tot dan toe alleen maar van had kunnen dromen.  

Verlindes debuut introduceert een Nederlandse versie van het bekende vampierverhaal dat de wereld veroverde. Dit is meteen het grootste probleem met betrekking tot dit boek. Het antiserum is namelijk tot op zekere hoogte een kopie van Twilight. Gehele scènes lijken te zijn geïnspireerd op deze young adult-sensatie en dat doet het verhaal niet goed. Tristan lijkt een kopie van Edward te zijn, Melanie is net zo onhandig als Bella. Verlinde lijkt de personages uit Twilight in een andere omgeving te hebben gezet en vervolgens haar eigen twist aan het verhaal te hebben willen geven. Hierdoor is Het antiserum meer een fanfictie met alle problemen van dien (waaronder plagiaat), dan een origineel verhaal met een bekende inspiratiebron. Hoewel de herkenbaarheid vermakelijk kan zijn, is het verhaal niet zo goed omschreven als Twilight waardoor ook dit mogelijke pluspunt eigenlijk teniet wordt gedaan.  

Niet alleen Melanie en Tristan lijken een kopie te zijn van de hoofdpersonages uit Twilight. De zus van Tristan, Elizabeth, vertoont veel overeenkomsten met Alice in de wijze waarop ze zich over Melanie ontfermt als beschermende zus. Hun familie die ze eeuwen geleden hebben moeten verlaten toont duidelijke gelijkenissen met de Cullens. Hoewel Verlinde voor de personages een mooie voorgeschiedenis heeft bedacht, krijg je als lezer toch geen klik met ze. Dit heeft te maken met het gebrek aan contact dat Melanie heeft met de afzonderlijke personages. Bovendien zijn de gesprekken die er wel zijn te gemaakt en onrealistisch. Waar het in Twilight al irritant kon zijn dat Edward geen stap verder durft te zetten met Bella, is het nog irritanter om dit opnieuw te moeten lezen tussen Melanie en Tristan. Lust lijkt de boventoon te voeren maar aangezien het verhaal bekend is, zit er helemaal geen spanning in voor de lezer.    

Natuurlijk heeft Verlinde wel haar eigen twist gegeven aan het verhaal en die is interessant en origineel! Melanie en vrienden gaan op zoek naar een antiserum tegen het weerwolven- en vampier-virus. Dit deel van de plot is erg spannend, hoewel enigszins voorspelbaar. Verlinde legt bepaalde delen van de plot namelijk te vroeg uit. De bad guy-vampier in het verhaal is daarnaast erg cliché een schurk in een zwart-wit verhaal.  

Naast de relatieve voorspelbaarheid van het verhaal zijn de dialogen slecht uitgewerkt. Op sommige momenten lijken de zinnen regelrecht uit Twilight te komen, zoals wanneer Tristan Melanie waarschuwt dat een vampier en mens nooit samen zouden kunnen zijn.  

‘Jouw lichaam is niet bestand tegen mijn kracht… je zou mijn liefde niet overleven…’  

Op andere momenten zijn de dialogen onrealistisch doordat ze te officieel zijn.  

‘Melanie jij bent de spil in dit alles. Door jou zijn we hier allemaal samen. Hun liefde voor jou bracht jullie samen. Ik ben benieuwd hoever die liefde gaat…’  

Als lezer valt het moeilijk te geloven dat dit soort dingen ooit gezegd zouden worden. Ook is het verhaal niet geheel consistent. Op sommige plekken is het twee jaar geleden dat de vader van Melanie overleed, op andere plekken rouwt Melanie omdat haar vader een jaar geleden is gestorven.  

Positief is de vaart die in het verhaal zit. Als je door de eerste hoofdstukken heen bent dan rol je vanzelf door de rest van het boek. De vreemde dialogen en cliché personages zijn dan te vergeven, omdat de schrijfstijl van Verlinde erg fijn om te lezen is. Ergens onder alle lagen van fanfictie heeft Verlinde potentie. Haar schrijfstijl is fijn te lezen en ze laat wel zien dat ze wat originele ideeën heeft. De sterke overeenkomsten met Twilight, slechte dialogen, onaantrekkelijke omslag en matige verhaallijn zorgen er echter voor dat dit boek niet echt een succes te noemen is. Hopelijk weet Verlinde in het tweede deel in deze serie meer haar eigen weg te volgen, want alleen op die manier kan ze een lezerspubliek aan zich binden.