Een verhaal zonder uitwerking

Morgen wordt vandaag vertegenwoordigt het schrijfdebuut van Ruth Knieper. Het boek is een dystopie dat ze zelfstandig uitgaf bij uitgeverij Schrijverspunt in maart 2015. Ze bewijst met dit boek een vlot leesbare schrijfstijl te hebben, maar ook dringend een redacteur nodig te hebben gehad.

Sara groeit op in een internaat, zoals iedereen dat doet in haar land. Net voor haar achttiende verjaardag ontstaat er echter een brand in haar internaat, en kiest ze ervoor om al eerder dit thuis te verlaten. Ze vindt werk als dienstmeisje bij een medewerkster van de regering en komt zo meer te weten over het bestuur van het land. Twijfels over of ze het hier mee eens is vullen de rest van het boek.

Dat Morgen wordt vandaag een zelfstandig gepubliceerd boek is, straalt van het boek af. De cover is niet erg aantrekkelijk en het verhaal bevat diverse spel-, stijl- en zinsconstructiefouten. Zo gebruikt Knieper diverse keren een dubbelop of is in elkaar volgende zinnen hetzelfde woord gebruikt waar een synoniem op zijn plek was geweest. Herhaling is een kernwoord in Morgen wordt vandaag. Het hoofdpersonage Sara denkt vaak hetzelfde op verschillende momenten in het boek en Knieper legt situaties vaak te uitgebreid uit. Het maakt het boek traag en daardoor saai. De spannende momenten, zoals het flirten tussen Luuk en Sara, worden minimaal uitgewerkt, waardoor er nooit een werkelijke spanningsboog in het boek ontstaat.

Het verhaal is geschreven in de ik-vorm en bestaat voornamelijk uit de gedachten van Sara. Het boek is dan ook vertellend in plaats van beschrijvend geschreven. Het idee van show, don’t tell wordt weinig gebruikt door Knieper, waardoor het verhaal nogal monotoon van aard is. De situaties die spanning moeten veroorzaken lijken te komen aanwaaien en voelen dan ook erg gemaakt aan. Pas tegen het einde van het boek is er sprake van wat werkelijke spanning, maar ook deze situatie is clichématig, lichtelijk voorspelbaar en eigenlijk geen toevoeging voor het verhaal.

Sara ontwikkelt zich daarnaast niet tot een diepgaand personage, ondanks alle gedachten die zij met de lezer deelt. Dit heeft voornamelijk met de eindeloze herhaling van dezelfde gedachten te maken, waardoor diepzinnigheid nooit kan worden bereikt. Er is daarnaast vrijwel geen uitwerking van details. Zo wordt in het ongewisse gelaten wat voor ‘straffen’ de jongeren in het internaat krijgen en wat voor ‘straffen’ de overheid geeft aan illegalen. Het maakt het idee van ‘straf krijgen’ niet indrukwekkend. In het verhaal worden misdaden nooit beschreven, waardoor het begrip ‘slecht’ geen definitie krijgt. Het boek roept veel vragen op over de maatschappij waarin Sara leeft, waarom Sara is gaan twijfelen over het regime, waar het verzet zich tegen afzet, waarom de politieke situatie is zoals hij is en waarom jongeren wel dansles krijgen maar nog nooit van een radio hebben gehoord. Op vrijwel geen enkele vraag wordt een antwoord gegeven.

Waar de gedachten van Sara soepel lezen, valt het tegenovergestelde te zeggen over de dialogen. Zinnen als “Daar antwoord ik niet op. Hoe ging het vanochtend?”, “Eet maar lekker, je mag gelijk beginnen.” en “Gaat het goed met jou?” geven de lezer de kriebels, omdat ze onnatuurlijk zijn. Het woordgebruik in de dialogen is te officieel voor de leeftijd van de personages. Vaak zijn ze ook geen toevoeging aan het verhaal, een beschrijving van het gesprek had in veel gevallen ook volstaan.

Morgen wordt vandaag wordt een fantasyboek genoemd en tot aan de laatste bladzijde heb ik zinloos zitten wachten op een fantasy-element. In feite is het boek namelijk een dystopie waar nodig een redacteur op gezet moet worden. De ideeën voor het boek zijn goed, het boek leest ontzettend makkelijk door Kniepers fijne schrijfstijl, maar het aantal verbeterpunten aan het boek is zo hoog, dat het boek meer een eindeloze gedachtestroom van het hoofdpersonage is dan een fijn antwoord op De Hongerspelen.