Wellicht ben ik het YA-genre ontgroeid.

Het boek volgt de 16-jaar oude Meghan. Ze voelt zich nergens helemaal op haar plek, en lijkt soms dingen te zien waar anderen blind voor zijn. Op een dag wordt haar broertje ontvoerd, en zonder te aarzelen springt ze samen met haar loyale beste vriend Robbie in het diepe om hem terug te vinden. Onmiddellijk begint de feeënwereld, Nimmer Nimmer, allerlei geheimen te onthullen. Over Meghan, haar familie en over Robbie. Op haar missie ontmoet ze vele figuren. Sommige wezens helpen haar, andere hinderen haar. De meesten doen beide. Ondanks alle obstakels, blijft Meghan vastberaden: ze zal haar broertje vinden en redden.

Twijfelachtig gaf ik dit boek 4 sterren. Verdient het deze wel? Op z’n minst anderhalve ster krijgt het alleen uit persoonlijk vooroordeel, omdat ik er vroeger zoveel plezier aan had. Als jonge tiener verslond ik deze boekenreeks. Ik zwijmelde niet, daar heb ik nooit van gehouden, maar alles wat ook maar op fantasy leek viel bij mij destijds in de smaak. Toen ik dit boek opnieuw las, nu als vroege twintiger en een stuk beter belezen, merkte ik dat er veel aan rammelt. Ben ik echt zo verbitterd? Ik hoop van niet.

Het boek zit bomvol veelgebruikte archetypes, en een paar maken direct plaats voor problematische clichés: er is bijvoorbeeld de afstandelijke, knappe Prins Ash met zijn mysterieuze, trieste verleden om voor zwijmelmateriaal te spelen. Dat maakt natuurlijk plaats voor de eeuwig vermoeiende en ongezonde “But He's Hot!”-houding. Romantisering van hufterig gedrag in beschadigde, knappe mannen laat de rillingen over mijn rug lopen. Ook weet ik niet zo goed wat ik ervan moet vinden dat enkele karakters van naam zijn overgenomen uit Shakespeare. Hoewel de reden hiervoor wordt uitgelegd in het verhaal, blijft het resultaat een onsamenhangend gevoel.

Om plaats te maken voor een positievere kijk: Kagawa gebruikt het fantasy-aspect van haar boeken niet enkel als achtergrond voor het liefdesverhaal wat ze wilt vertellen (iets waar veel YA-boeken schuldig aan zijn). Gelukkig dompelt ze haar boek erin onder. Het zit vol kleurrijke wezens, beschrijvingen, namen en settings. De feeënwereld, Nimmer Nimmer, voelt groot en divers aan. Er is diepgang verbonden aan de verschillende fantasyrassen: behalve feeën en mensen zijn er saters, sirenes, aardmannetjes, en een pratende kat – allemaal met andere opvattingen van wat “normaal” of “goed” is. Ik heb daar volop van genoten.

De Ijzerkoning heeft een rap tempo. De lezer voelt de druk en tijdsnood in Meghan’s missie om haar broertje te redden. Die zijn welkom, omdat het romantische subplot in dit deel van de serie de motivatie van de hoofdpersoon niet overheerst. De ik-persoon is een tiener, en de dialoog is soms wat ongemakkelijk (ik kan niet geloven dat ik het woord “otaku-fee” met mijn eigen twee ogen heb moeten lezen), maar dat voelt ergens toch wel realistisch.

Of ik het zou aanraden? Nu ja, het is een toegankelijk boek met een makkelijke schrijfstijl. Perfect voor beginnende lezers, tweens en mensen die onbeschaamd van zwijmelen houden. In dat rijtje pas ik nu niet meer, maar ach. Dat is prima. Lees en laat lezen.