Sterk geschreven maar toch onbevredigend

Allereerst de positieve punten: The line of Beauty is, als alle boeken van Hollinghurst, in prachtig Engels geschreven en zijn grootste valkuil: ellenlange in hoogdravende taal beschreven seksscenes vermijdt hij in dit boek. De roman volgt Nick Guest, een jonge homoseksuele social climber, tijdens zijn ontdekkingstocht van de engelse upperclass in de jaren '80. Hij wordt huurder bij een conservatief parlementslid (op wiens zoon hij stiekem verliefd is), danst met Thatcher en ontdekt seks en drugs. Het boek eindigt met zijn onvermijdelijke val, uit het huis waar hij zich deel van het gezin voelde gegooid, door zijn vrienden verlaten en wachtend op de (vermoedelijk positieve) uitkomst van zijn AIDS test.
Waarom werkt het boek, goed geschreven en in evenwicht als het is, dan niet? Omdat, zoals ook in vrijwel al Hollinghurst's boeken, de hoofdpersoon en hoofdpersonen vreemd onsympathiek blijven. Het lukt niet om hen te geven, noch werkelijk negatief noch positief. De val van de hoofdpersoon raakt daarom niet, zoals ook zijn hedonistische leven ervoor niet werkelijk raakt.
The line of Beauty is een prachtig geschreven boek, maar zoals bij hoofdpersoon Nick Guest zelf: een mooi uiterlijk is niet alles...