Het boek is leuk, maar Joost niet zo

Ik heb denk ik bijna alle boeken van Astrid Harrewijn gelezen en ik vind ze altijd erg leuk. Ik was dan ook erg blij dat ik dit boek kreeg thuisgestuurd. Ik heb het verhaal over Noor in het vorige deel in deze trilogie: 3 vrienden een huis (en een klusjesman) ook gelezen en dat vond ik een erg fijn boek. Joost komt al in dat boek voor, dus ik was nieuwsgierig naar zijn verhaal.
Het boek is zoals je van Astrid Harrewijn kan verwachten, grappig, snel, mysterieus op zn tijd. Vooral de zoektocht naar de ‘schat’ vond ik boeiend, je vraagt je steeds af wat het is en waar ze het zullen vinden.
Maar er was iets aan het boek wat me minder aansprak dan het vorige deel. Ik kon niet echt de vinger opleggen waar het aan lag. Maar toen ineens gaf personage Joost zelf het antwoord: ’Ik ben inderdaad een lul. Geen fulltime lul, maar bij vlagen een behoorlijk onsympathiek mannetje.’ En dat is inderdaad zo. Ik vind Joost geen sympathiek personage. Hij is behoorlijk egoïstisch. En als ik een boek lees vind ik het prettig dat ik het hoofdpersonage mag, maar Joost mag ik niet. En dat vind ik toch wel een klein beetje jammer.