En dan resteert alleen nog een stilte

Ben ik geworden wie ik ben of ben ik wie anderen willen dat ik ben? Na het lezen van Kom hier dat ik u kus van Griet op de Beeck blijft deze vraag nog een tijdje rondspoken in mijn hoofd. In hoeverre bepaalt de omgeving wie je bent?

In Kom hier dat ik u kus maken we kennis met de negenjarige Mona. Ze zit al een tijdje in een donker kamertje in de hoek van de kelder. Dat ze geen braaf meisje is, heeft haar moeder haar al vaak duidelijk gemaakt. Maar: wat moet ze dan toch allemaal doen en laten om haar moeder tevreden te stellen? En haar vader? Die heeft graag dat ze stil is. Hij is een typisch voorbeeld van een altijd afwezige, want 'druk, druk, druk', vader. De relatie tussen vader en moeder is liefdeloos en je vraagt je af waarom die twee mensen ooit voor elkaar hebben gekozen. De eenzaamheid spat er gewoon van af.

Als moeder verongelukt, komt vader al vlot aanzetten met Marie, de nieuwe moeder. Ook dit huwelijk kent geen liefde en vrolijkheid.Anne-Sophie, het babyzusje, verandert daar niets aan. Marie is ongelukkig en ontevreden en het lijkt alsof ze haar bestaansrecht uit dit negatieve gedrag haalt. Mona doet haar best om lief, stil en onopvallend te zijn en te voldoen aan de wensen van Marie. Dat Marie niet blij is, moet toch wel haar schuld zijn? Heel treffend is de manier waarop de schrijfster de gedachten van Mona verwoordt: passend bij een kind van negen, dat 'harder moet worden' , maar niet weet hoe dat moet.

Op haar vierentwintigste woont Mona op zichzelf. Ook nu laat ze haar leven eigenlijk leiden door anderen. Haar vriend Louis haalt haar aan en duwt haar weg en Mona accepteert het allemaal, bang als ze is om hem te verliezen. Daar waar haar broer Alexander wel zijn eigen keuzes durft te maken, blijft Mona zich verantwoordelijk voelen voor het geluk van anderen.

Op de Beeck hanteert de ik-vorm en dat zorgt ervoor dat je dicht op de huid van Mona komt te zitten. Bij vlagen grijpt het boek je zodanig aan dat je de personages wel door elkaar zou willen rammelen: Wat doen jullie elkaar aan? Tegelijkertijd weet je ook dat ergens een keer een omslag moet komen. Dat gebeurt ook. Als de vader, 'de papa', ernstig ziek wordt en in het ziekenhuis belandt, komt er voor het eerst een echt gesprek op gang tussen Mona en haar vader. Dit klinkt nogal cliché, maar het doet nergens afbreuk aan het verhaal.

Kom hier dat ik u kus is een ontroerend en hartverscheurend verhaal over mensen zoals er velen zullen zijn. Een verhaal met rake beelden die je aangrijpen. 'Er hollen muizen door mijn gedachten. Rondtollend blijf ik zitten op mijn stoel, alsof ik niks anders nog kan.' Een verhaal dat 'nazingt' als het boek al lang gesloten is. Kortom: een verhaal dat nu al roept om een opvolger.