Vluchtig verhaal met een superdun laagje blingbling

Onlangs verscheen Paradijsvogel, de nieuwste roman van Threes Anna. In deze roman blijft Iris alleen achter nadat haar man Max, waarmee ze jaren gelukkig is geweest, overlijdt. Haar leven was de laatste jaren comfortabel: een mooi huis in Eden, een resort voor rijke ouderen in Florida, en alle mogelijke luxe om zich heen. Ver weg van geldzorgen, haat, vuil en andere problemen die de maatschappij soms lastig maken. Het overlijden van Max zorgt voor een einde aan het luxeleven, als blijkt dat hij haar achterlaat met torenhoge schulden.

Paradijsvogel leest als een feelgood en daar blijft het ook bij. Het namaakleven in Eden (what’s in a name) blijkt een metafoor voor het boek te zijn: het verhaal van Paradijsvogel is net zo nep en vluchtig als de vogelgeluiden op bestelling en de bloemengeur uit flesjes.

Het verhaalgegeven is niet bepaald nieuw, maar wel aantrekkelijk en het biedt voldoende aanknopingspunten om er een prachtig boek van te maken. Helaas neemt Anna regelmatig de verkeerde afslag, waardoor het verhaal niet verder komt dan een simpel strandverhaal. Iris slaat op de vlucht voor de schuldeisers in plaats van het probleem onder ogen te zien. De constante vergelijking met haar jeugd gaat daarbij nogal eens mank. Destijds is ze gevlucht voor het naziverleden van haar vader, nu gaat ze op de vlucht voor het feit dat ze als een dom gansje heeft geteerd op de zak van een ogenschijnlijk rijke zakenman. Ditmaal heeft ze haar eigen probleem veroorzaakt en dat is niet te vergelijken met de problemen uit haar jeugd. Vroeger was ze een sterke vrouw, nu is ze niet meer dan een verwend nest dat een ander voor haar schulden laat opdraaien.

Naast het gebrek aan diepgang in het verhaal en in de personages, is ook de overmaat aan clichés en versleten metaforen storend. Al snel lezen we dat de blanke Iris niet geliefd is bij haar zwarte stiefkinderen. Ze zien haar als een profiteur van de rijke Max, die zich wist te ontworstelen aan zijn milieu. Anna kiest ervoor om Max een gezicht te geven via de fragmenten uit het boek dat hij aan het schrijven was. De hoofdpersoon, Trust(!), heeft maximale overeenkomsten met Max. Ook hij blijkt een cliché te zijn: een gewelddadige vader, een blanke stiefmoeder die niet van hem houdt, opgegroeid in een kansloze omgeving, waar blanken worden gehaat.
Om haar goede bedoelingen te laten zien, schenkt Iris de dure BMW aan haar stiefzoon Danny. Liefde is wellicht te koop. Helaas wordt Danny later vermoord door een blanke politieagent die dacht dat de auto gestolen was. Als haar eigen rode Ferrari dan ook nog wordt leeggeroofd door zigeunerachtige types, wordt het clichégehalte wel erg hoog. Alleen een goed plot kan de zaak dan nog redden.

Anna haalt ook deze laatste reddingsboei weg. Er ontstaat een reeks van onlogische en onwaarschijnlijke gebeurtenissen, die uiteindelijk leidt tot een even onwaarschijnlijk einde. Het was vele malen interessanter geweest wanneer Anna de hoofdpersoon Iris andere keuzes had laten maken. Als ze de problemen had aangepakt, in plaats van ervoor weg te lopen. Als ze zichzelf daadwerkelijk aan de haren uit de modder had getrokken en haar verantwoordelijkheid had genomen. Maar Iris doet precies het tegenovergestelde en creëert opnieuw een nepwereld. Eind goed, al goed! 

Paradijsvogel is wat het is: een flinterdun en vluchtig verhaal dat het niveau van een doorsnee vakantieverhaal niet ontstijgt. Daar niets mis mee, wanneer je je verwachtingen tenminste tijdig bijstelt.