Wonderschoon

Direct in het eerste hoofdstuk is er een verwijzing naar de titel. Leden van de Toraja, een stam op het Indonesische eiland Sulawesi, leggen heel jonge overleden kinderen in een uitgehakte holte van een boomstronk, gewikkeld in een wade. Het graf wordt gesloten met een vlechtwerk van takken en doeken. ”In de loop der jaren groeit het vlees van de boom weer langzaam dicht en dan bewaart hij het kinderlijfje onder de geheelde schors in zijn eigen grote lichaam. Daarna begint langzaam maar zeker, in het geduldige tempo van de groei van de boom, de reis die het kind naar de hemelen zal brengen.” De Toraja maken dood tot middelpunt van het leven.

De filmmaker, en hoofdpersoon in dit boek, denkt na over de plek die de dood in de samenleving inneemt. Ondermeer na het overlijden van zijn enige vriend Eugène. Een vriendschap die in dit boek een prominente plaats heeft. Mooi vind ik dan ook de verwijzing naar de titel verderop in het boek. ”Wat maakt het uit dat hij een eenvoudige betonnen grafsteen heeft die in de loop der maanden is gaan afbrokkelen: Eugène ligt er toch niet meer onder. Hij is hier. De tekst is de boom in het land van de Toraja geworden”

Wonderschoon taalgebruik, filosofische gedachtegangen, prachtige metaforen. De omgang met 'levensslijtage'. Wederom genoten van Philippe Claudel. De boom in het land van de Toraja, een ode aan vriendschap en toch bovenal ook een ode aan het leven!