Meeslepend, ondanks mindere schrijfstijl

Dit boek gelezen als deelnemer van de leesclub, wat mijn eerste leesclubervaring was. Dat is op zich prima bevallen. Het boek dat ik met 4 sterren beoordeel en dus goed beoordeel, zou ik eerlijk is eerlijk nooit gelezen hebben als ik er niet op geattendeerd was geweest door de leesclubuitnodiging.
Het verhaal was in verschillende opzichten boeiend voor mij, de inleiding van het boek - die veel te lang was - sprak mij aan omdat het in dezelfde wijk speelde als waar ik zo'n 10 jaar na Eva ben opgegroeid en omdat het een voor die tijd enorme prestatie was om als vrouw de opleidingen te volgen die Eva volgde. Zeker als je bedenkt hoeveel moeite Eva er voor moest doen.
Zonder feministe te zijn, was Eva zeer geëmancipeerd. Ze heeft het tot medisch specialist en hoogleraar gebracht, de eerste vrouwelijke nog wel! Dan begint het proces van dementie al heel jong, namelijk op 52 jarige leeftijd. Daarmee doet ze geweld aan één van mijn levensmotto's: houd je hesrsens bezig, daarmee voorkom je een vroegtijdig aftakelingsproces!
De ontwikkeling van de ziekte wordt goed maar niet mooi beschreven. Je leeft erg mee met de achteruitgaande Eva. Van de beschreven relatie's tussen moeder en dochter, en dochters onderling werd ik niet warm.
Wel van de teloorgang van Eva, naar het einde toe kwam bij mij het actuele thema over het volbrachte leven en het actief beëindigen daarvan een reële betekenis te krijgen. Enig probleem daarbij is het juiste moment te bepalen. Bij Eva heeft haar leven net even te lang geduurt.
Onder dankzegging aan Hebban, ben ik al met al zeer blij dat ik dit boek heb gelezen.