Wolfgetal - een aanrader

De naamloze ik persoon ontmoet op 11 jarige leeftijd de even oude Vikky. Daar waar de vertelster uit een warm gezin komt, heeft Vikki een moeder die amper naar haar omkijkt en een vader ‘die uit beeld is’.

Vikki heeft een grote invloed op het wel en wee van de ik persoon. Vikki durft alles. Drinken, jongens, kattenkwaad. Zij wordt thuis niet teruggefloten op haar gedrag.

De briefjes die Vikki elke dag stuurt naar de ik-persoon zijn dwangmatig en manipulatief en geven een inkijkje in het brein van deze puber. De ouders die machteloos staan tegenover de sterke invloed van Vikki op hun dochter en haar zien afglijden. Ondanks alles wat er gebeurd tussen de twee: ruzie, jaloezie, verbod elkaar te zien, blijven ze elkaar trouw.

Spannend maken de korte zinnen tussen de, relatief, korte hoofdstukken. Zinnen uit een forensisch rapport die de voorbode zijn van wat er gaat gebeuren.

Van der Haar weet treffend de sfeer van de eind jaren negentig te beschrijven: de flippo’s, Toni Braxton, de school. Maar ook de groeipijnen van de twee.

Met bijna poëtische taal weet Van der Haar een beklemmend verhaal neer te zetten van een verstikkende vriendschap tussen twee opgroeiende pubermeisjes. En ondanks alles leidt het tot een mooi slot.
Dit debuut heb ik met heel veel plezier gelezen. De sterke taal, het verhaal, het schetsen van de omgeving, de mensen, komen tot leven.