Goed verhaalmaar niet Arlidge zijn beste boek

Ik las het boek Piep zei de muis vader was niet thuis van Mj Arlidge, Het is het tweede boek in de tot nu toe achtdelige reeks over inspecteur Helen Grace en het vervolg op het eerste boek Iene Miene Mutte. In deze recensie staan enkele spoilers over het eerste boek. Soms even opletten dus wanneer je het eerste boek niet hebt gelezen.

MJ Arlidge is een getalenteerde schrijver die zijn carrière begon als scriptschrijver en redacteur bij de Engelse serie tv-serie EastEnders. Later schreef hij ook het script voor Monarch of the Glen en Mistresses. Hier deed hij veel ervaring op. Duidelijk is die goed van pas gekomen bij het schrijven van zijn reeks thrillers over inspecteur Helen Grace, en het team aan haar zijde, wanneer ze telkens weer op jacht gaan naar een gevaarlijke, meestal ook bedachtzame seriemoordenaar.
Arlidge won (naar mijn mening onterecht) tot op heden nog geen prijzen met deze reeks.

Ik vind dat het boek geweldig goed geschreven is. Het las uitermate vlot, te danken aan de korte hoofdstukken van twee of drie tot maximaal zes pagina’s. Met zijn 380 pagina’s dacht ik dat ik wel een tijdje zoet zou zijn met dit boek. Echter, naarmate ik vorderde in het verhaal, werd het tegendeel bewezen. Het boek las als een sneltrein en ik bleef maar lezen omdat het verhaal me echt in zijn greep van spanning vasthield. Uiteindelijk had ik slechts ongeveer vijf uur nodig.
Toch soms ook minder aangename hoofdstukken. Ja, soms wel even saai zelfs. Bepaalde hoofdstukken werden volledig gewijd aan de teamleden van inspecteur Grace.
Zo heb je bijvoorbeeld Tony en zijn vrouw die een beroerte heeft gehad, of Charlie die in het eerste boek haar ongeboren kindje verloor.
Dit is allemaal bijkomende informatie, niet belangrijk voor het verhaal.
Nu over het hoofdpersonage, Helen Grace. In dit boek wordt verteld hoe Helen omgaat met de gebeurtenissen uit het eerste boek. Daarin bleek de moordenaar Marianne, de zus van Helen, te zijn. Helen had maar één optie om haar zus te kunnen stoppen, haar doodschieten. Er wordt uitvoerig omschreven hoe Helen worstelt met deze gebeurtenissen. Hoe journalisten achter haar aan hollen en hoe ze nu met haar familie verder moet leven.
Helen is geen personage waar je van gaat houden, ze heeft veel goede kanten en wil het juiste doen. Toch heeft ze ook vreselijk negatieve kanten. Zo kan ze heel egoïstisch uit de hoek komen en gedraagt ze zich soms verschrikkelijk slecht tegen de mensen het dichtst bij haar.
Ikzelf vond het een geweldig goed boek. Het las vlot en het trok je echt mee in het verhaal. De gruwelijke moorden werden gedetailleerd verteld waardoor je ze echt voor je kon zien. Het boek is verder ook echt bloedstollend spannend met de nodige cliffhangers aan het einde van bepaalde hoofdstukken. Om te weten hoe het verder gaat, wordt je geduld dan wel op de proef gesteld. Na elk hoofdstuk wordt er immers overgegaan naar een ander personage. Uiteraard wordt op die manier de spanning nog meer opgebouwd en wordt de drang naar verder lezen alleen maar groter.
Zoals ik al zei zijn er ook die enkele kleine minpuntjes waardoor die, o zo goed opgebouwde spanning, opeens volledig weggetrokken wordt. Dan zijn daar weer de hoofdstukken over het privéleven van de personages.
Arlidge geeft je ook een goede inkijk in de gedachten van de moordenaar door enkele hoofdstukken volledig aan haar te toe te wijden. Het verhaal heeft ook de nodige plot twists om het verhaal niet te simpel en oppervlakkig te houden. Zo kan je bijvoorbeeld de ene moment het gevoel hebben dat je weet wie de moordenaar is en in het volgende hoofdstuk kan je al een compleet andere hoofdverdachte hebben.

Kortom, het is een geweldig boek van een geweldige schrijver die je echt verbonden doet voelen met de personages. Je wilt blijven lezen om er maar achter te komen wie de moordenaar is en waarom. Het is een spannend verhaal dat roept om gelezen te worden. Een echte aanrader dus!