Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Lindman waardige opvolger voor Wallander

Gerd Boeren 12 oktober 2005
De Wallanderreeks van Mankell. Een begrip onder de thrillerliefhebbers. Maar vorig jaar moesten we noodgedwongen afscheid nemen van Kurt. Het werd overduidelijk in De blinde muur: de man kon niet meer. De veranderingen in de maatschappij gingen zijn verstand te boven en hij begon te sukkelen met zijn gezondheid. Tijd om met pensioen te gaan en de misdaadbestrijding over te laten aan een nieuwe generatie. Wallander was daar best wel sceptisch over, en ik met hem. Onterecht, blijkt nu, want in De terugkeer van de dansleraar geeft Mankell opnieuw een mooi staaltje van zijn meesterschrijverschap.
Hij introduceert Stefan Lindman, een zevenendertigjarige speurder met overduidelijke Wallandertrekjes. Lindman is een einzelgänger die geneigd is het leven zwart in te zien en daarenboven sukkelt met zijn relaties. Verzachtende omstandigheid voor Lindmans melancholie: er is net kanker bij hem geconstateerd. Binnen enkele weken begint zijn behandeling en zijn arts raadt hem aan om zijn zinnen zolang te verzetten in een zonnig vakantieoord. Wetende dat hij op vakantie van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zou zitten dubben, verkiest hij de uitgestrekte wouden in Noord-Zweden waar zijn vroegere mentor Herbert Molin gruwelijk vermoord werd. De lokale politie zit weliswaar niet op Lindman te wachten, maar tolereert zijn aanwezigheid. Bij nader inzien herinnert Lindman zich niet zoveel van Molin. Alleen dat hij een soort angst met zich leek mee te dragen. Verborg hij zich daarom in een afgelegen bos?

Tijdens het politieonderzoek komt het personage Molin aan de oppervlakte en een extra perspectief brengt de moordenaar in beeld. We krijgen zicht op hun motieven, vroeger en nu. Mankells boeken zijn nooit louter ontspanning, hij verweeft als vanzelfsprekend inzichten op de maatschappij in de uitlatingen van zijn personages. Met het soepele, rake taalgebruik dat hem eigen is, nodigt hij de lezer uit tot nadenken over wat zijn personages overkomen, over hun verleden en toekomst. Wat ze bijna allemaal gemeen hebben is angst. De angst om te sterven van Stefan Lindman. De goed verborgen angst van Herbert Molin. De angstige jeugd van de moordenaar. De angst voor immigranten. De angst om de ander te verliezen. En kijk, lijkt Mankell losjes te willen zeggen, al die angst leidt vooral naar verkramping en normvervaging.

Van mij valt een pak angst af. Ik troostte mezelf ongeveer een jaar geleden met de gedachte dat ik de Wallanderreeks opnieuw kon lezen, en opnieuw, en opnieuw. Maar het is niet nodig. Ik zet al mijn hoop op Stefan Lindman. Dat er nog veel mogen volgen.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Gerd Boeren