Klasse!

Stieg Larsson had zijn Millenniumtrilogie klaar, maar nog voor het eerste deel verscheen, stierf hij onverwacht. Het is oprecht jammer dat hij niet meer kon meemaken hoe duizenden mensen in verschillende taalgebieden van zijn boeken genieten. De reeks is een weergaloos succes, en terecht.

De vrouw die met vuur speelde is van in het begin lekker meeslepend. Lisbeth Salander, de jonge vrouw met provocerend uiterlijk en ongelooflijke hackerscapaciteiten, zit op het eiland Grenada. Ze heeft volledig gebroken met Mikael Blomkvist, de journalist van het kritische magazine Millenium. In Mannen die vrouwen haten werkten ze samen aan een ophefmakende zaak en werden ze geliefden. Mikael begrijpt niet waarom Lisbeth geen contact meer met hem wil, maar heeft niet veel tijd om daar bij stil te staan. Zijn blad is bezig aan een themanummer rond vrouwenhandel. De redactie verwacht dat de informatie zal inslaan als een bom.

Wat Mikael niet weet, is dat Lisbeth een zwaar verleden met zich meesleurt. Ze bleek geen gemakkelijk kind en verbleef jaren in een psychiatrische instelling en bij pleeggezinnen, en staat nu nog onder curatele. Lisbeth wil afrekenen met haar toezichthoudende advocaat, Nils Bjurman. Sinds het vorige boek beschikt Lisbeth over veel geld, wat haar mogelijkheden om dingen te doen aanzienlijk vergroot.

Op een nacht worden drie mensen vermoord. Een journalist van Millenium, een onderzoekster rond vrouwenhandel en advocaat Bjurman. Het moordwapen wordt snel gevonden. Vreemd genoeg staan Lisbeths vingerafdrukken er op, en dat is het begin van een echte klopjacht. Niet alleen de politie is op zoek naar Lisbeth, ook een obscure motorbende wil haar te pakken krijgen net zoals Mikael, die ondanks de moord op zijn topjournalist in haar onschuld gelooft.

Beetje bij beetje komt de waarheid achter Lisbeth Salander te voorschijn. Die is onthutsend en helaas erg geloofwaardig. Deze waarheid hangt nauw samen met de ontknoping van het hele verhaal en je kan alleen maar vaststellen dat Larsson geen enkel eindje laat liggen. Hij plaatst levensechte, beklijvende personages in een ronduit adembenemend verhaal met een flinke scheut maatschappijkritiek en een flinke scheut actie waarvan je in je handen wrijft van genoegen. Ze doet het toch allemaal maar, die Lisbeth. De vraag of al die heldendaden nou écht allemaal zo zouden kunnen lopen, stel je je zelfs niet. Larssons taal is soepel en hij hanteert een stramien waarin je niet verdwaalt. Dit boek is klasse, van pagina 5 tot pagina 568, pagina’s waar je doorvliegt, trouwens. Laat nummer drie, Gerechtigheid, maar komen. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)