Hoog ketchupgehalte

Karin Slaughter heeft met de Sara Linton-trilogie een hele schare fans gekregen. Jammer voor hen bestaat een trilogie slechts uit drie delen. De enge verhalen uit Grant County stoppen definitief met Een lichte koude huivering. Ik ben daar niet rouwig om. Bij haar debuut, Nachtschade, wou ik haar graag nog wat krediet geven. Zoenoffer was effectief een beter boek. In Een lichte koude huivering hervalt Slaughter terug in onnauwkeurigheden waardoor ze de geloofwaardigheid van het verhaal ondermijnt.

Twee boeken lang lees ik dat kinderarts Sara in een opwelling een BMW Z3 kocht en daar bijna onmiddellijk spijt van had: het ding was veel te opzichtig voor Grant County. In Een lichte koude huivering deed ze die sportkar eindelijk van de hand. Ik was blij in haar plaats, en verwachtte te zullen lezen dat ze iets minder extravagants kocht om er minder in op te vallen. Maar nee! De enige reden van de nieuwe wagen is dat er nu een kinderzitje in kan. Een jaar geleden werd Lena gruwelijk verkracht. Haar baas Jeffrey had daarna de aandrang om haar op te sluiten en te beschermen tegen iedereen die haar kwaad wou doen. Sympathiek van Jeffrey. Een lichte koude huivering maakt een kleine tijdsprong en plots is Lena omwille van haar “onbetrouwbaarheid” ontslagen. Ik merkte daar in de vorige boeken niets van, maar wil hier grif toegeven dat het kan liggen aan onoplettendheid. Maar dat de sympathie van Jeffrey nu plots is omgeslagen in haat vind ik onwaarschijnlijk. Waar is oom Hank trouwens gebleven? Het zijn misschien maar details, maar dan toch details die niet stroken met de gecreëerde werkelijkheid uit de vorige boeken.

Als Slaughter een stevig verhaal had geschreven, met een goede plot, dan zou ik haar deze slippertjes nog kunnen vergeven. Helaas. Ook hier schort het aan in dit boek. Als je na de laatste pagina op een rijtje zet wat er allemaal gebeurd is en waarom, dan hou je een flinterdun scenario over. Om daar 425 pagina’s mee te vullen, is er maar één techniek: het uitmelken. Het ellenlange gekibbel tussen Jeffrey en Sara, de langdurig boze papa, op de valreep nog een oude liefdesrelatie die even opgepoetst wordt … en vooral de uitgesponnen beschrijvingen van allerhande verwondingen. Waarom gaat Slaughter daar zo ver in? Ik denk dat ze wil chocqueren, wil laten nadenken over geweld in ’t algemeen en tegen vrouwen in het bijzonder. Bij mij lukt het niet. Trop is te veel. En net als in de slechtere film welt er bij het lezen van alle onsmakelijke details geen wezenlijkere gedachte op dan “hoog ketchupgehalte”.

In haar dankbetuiging schrijft ze dat ze van drie deskundigen de hulp kreeg om “de medische passages zo dicht bij de werkelijkheid te houden als bij fictie maar mogelijk is”. Ik verdenk haar er stiekem van dat ze deze drie mensen flink heeft moeten betalen. Daarna nam ze écht alles wat ze haar verteld hebben op in het boek! Niet dat het helemaal overbodig was: ik weet nu tenminste wat een frenumladder is.