Geheimen in Zuid-Afrika

Zuid-Afrika, 1952. De Nasionale Party vaardigt harde wetten uit tegen rassenvermenging en acht het blanke ras superieur. In deze maatschappij bekleedt Willem Pretorius een begerenswaardige plaats. Hij is als Hollander blanker dan blank, heeft vijf flinke zonen en een schoonvader met veel politieke macht. In Jacob’s Rest, een plaatsje op de grens tussen Zuid-Afrika en Mozambique, deelt hij als hoofd van de politie de lakens uit. Hij staat bekend als een streng maar rechtvaardig man, met veel eerbied voor Zoeloetradities. Jammer maar helaas, bovenstaande pre’s behoedden hem niet voor een gewelddadig einde: hij wordt vermoord en in de rivier gesleurd. Hij ligt nog steeds in de rivier als rechercheur Emmanuel Cooper ter plaatse komt. Cooper is een Engelsman uit Johannesburg die de ondankbare taak kreeg om de moord op Pretorius te onderzoeken. Ondankbaar, omdat de geheime politie over zijn schouder meekijkt en wil dat een zwarte communist aangeduid wordt als dader, en ondankbaar omdat het geen lachertje is het vertrouwen van zowel de blanke als de niet-blanke gemeenschap in Jacob’s Rest te winnen. Bovendien worstelt rechercheur Emmanuel Cooper met zichzelf. Hij vocht mee in Europa in WO II en de gruwelijke feiten waarvan hij daar getuige was verstoren nog steeds zijn nachtrust. In Jacob’s Rest proberen nog andere mensen hun oorlogsverleden te vergeten. Een oude soldaat met shellshock die wanhopig wacht op brieven en een joodse chirurg die zijn scalpel aan de wilgen hing om een kruidenierszaak te gaan uitbaten, intrigeren het meest. Wat is de geschiedenis van deze mensen en is er een verband met de moord op inspecteur Pretorius?

De in Zuid-Afrika geboren, maar naar Australië uitgeweken Malla Nunn geeft niet op alle vragen antwoord. Ze wil rond rechercheur Emmanuel Cooper een hele reeks schrijven en is daarom zuinig met informatie. Met Een mooie plek om te sterven maakt ze in elk geval een waardig begin van de serie. Dit debuut brengt enkele vergeten apartheidsideologieën terug in herinnering. De blanken waren overtuigd van hun eigen superioriteit en dat idee werd ook door de kerk uitgedragen. Gemeenschap tussen blank en zwart was niet alleen bij wet verboden, het werd ook gezien als onnatuurlijk en door en door verderfelijk. En was de maatschappelijke positie van niet-blanke mensen per definitie achtergesteld, de positie van niet-blanke vrouwen was helemaal hachelijk. Idem dito voor mensen met psychische stoornissen. Nunn mixt al deze feitelijke gegevens met fictie. Het resultaat is een vlot boek dat naar het einde toe aan vaart wint en dat verrast door de onverwachte plot. (deze recensie verscheen eerder bij ezzulia.nl)