Zeer verdienstelijke serie

Het Marco-effect is het vijfde deel in serie Q van de Deen Jussi Adler-Olsen. Deze serie is een wereldwijd succes en dat is terecht. Elk deel behandelt een politiek-maatschappelijk thema, is zondermeer vlot geschreven, bij vlagen lekker spannend, niet gespeend van humor en ook de personages hebben genoeg body om deel na deel interessant te blijven.

Q staat voor de afdeling “cold cases”. Deze afdeling wordt bemand door het trio Carl Mørck, Assad en Rose. Samen vormen ze het buitenbeentje van het politiebureau. Afdeling Q huist in de kelder en volgens sommige hoge bazen is dat het beste plekje om dit zootje ongeregeld op te bergen. Doorheen de serie raakten de drie personages almaar beter op elkaar ingespeeld. De excentrieke Rose ontpopt zich tot een prima speurder en de zich wat simpel voordoende Assad blijkt een spannend verleden te verbergen. Aan hun prikbord in de kelder hangen een heleboel hopeloze zaken, maar er is er geen een die Rose echt kan bekoren. Op een dag is ze getuige van volgend schouwspel: ze ziet hoe een afficheplakker het op een lopen zet voor straattuig en al zijn materiaal achterlaat. Onder de affiches die hij weghaalde om nieuwe te plakken, vindt Rose een aandoenlijk opsporingsbericht. Een dochter zoekt haar lieve papa… Het bericht is een jaar oud en Rose vraagt zich af of de papa intussen gevonden is. Een echte “cold case” kun je dat bezwaarlijk noemen, maar als Rose zich ergens in vastbijt, is het moeilijk haar op andere gedachten te brengen.
De vermiste man heeft heel in de verte iets te maken met Marco, en dat zijn ook meteen de twee verhaallijnen die Adler-Olsen in het Marco-effect uitwerkt. Marco denkt dat hij een zigeuner is. Hij hoort als bedelaar en zakkenroller bij de bende van zijn oom Zola. Hij is behoorlijk pienter en daardoor gaat hij zich vragen stellen bij het leiderschap van zijn oom. Dat brengt hem zo in de problemen dat hij zijn vertrouwde omgeving moet ontvluchten en zich als tiener staande moet houden op straat.

In dit boek heeft Adler-Olsen het over malafide bankiers en investeerders, over straatjongens en bendes, over loyaliteit en corruptie. Dat zijn behoorlijk zware thema’s die hij middels het prachtige trio van afdeling Q toch luchtig serveert. Hij brengt alle verhaallijnen tot een mooi einde, maar wetenswaardigheden rondom het trio Q blijven versluierd. Allicht worden extra tipjes opgelicht in een volgend deel. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)