Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Compleet

Gerd Boeren 28 juni 2014
Peter Temple won met Waarheid de Miles Franklin Literary Award 2010. Enig snuffelwerk op Wikipedia leert dat deze literaire prijs jaarlijks uitgereikt wordt en wel aan het boek dat het best verhaalt over het leven down under. Vorige winnaars zijn Australische auteurs zoals Tim Winton– zijn boek Adem verscheen in 2008 bij De Geus – en Peter Carey, van wie het afgelopen najaar Parrot en Olivier in Amerika uitkwam. Het feit dat “thrillerauteur” Temple deze prijs wint, mag best gezien worden als bewijs voor de stelling dat de grens tussen literatuur en het misdaadgenre hoe langer hoe meer vervaagt.

Waarheid speelt zich af in Melbourne. Waarnemend hoofd Moordzaken Steve Villani krijgt op korte tijd een paar moeilijke zaken op zijn bord, zoals daar zijn: een jonge vrouw die met gebroken nek in een glazen bad in een exclusief appartement ligt en drie dode gangsters in een garage, eentje neergeschoten, de andere twee doodgemarteld. In beide zaken wordt hij op diverse manieren tegengewerkt. De vermoorde jonge vrouw toont aan dat het met de beveiliging van het peperdure, spiksplinternieuwe appartementencomplex pover gesteld is. Die wetenschap kan eventuele kopers afschrikken en daarom krijgt Villani van hogerhand de opdracht zo discreet mogelijk te werk te gaan. Ze zeggen net niet dat hij de zaak mag laten vallen, uiteindelijk gaat het toch maar om een buitenlands hoertje, niet dan? Iets gelijkaardigs overkomt hem bij de drie vermoorde gangsters, waarbij hij merkt dat de obstructie van binnenuit komt. Er wordt cruciale informatie gelekt waardoor acties in het honderd lopen: waarom? Villani weet het niet en daarmee maakt Temple het ook de lezer niet makkelijk.

Waarheid is een bij momenten behoorlijk ingewikkeld verhaal maar de kracht waarmee Villani is neergezet, doet je verder lezen. Steve Villani is een zeer waarachtig personage. Om het met een cliché te zeggen: hij sleept de demonen uit zijn verleden mee. Privé heeft hij het allesbehalve onder controle, en ja, daar is hij grotendeels zelf schuldig aan. Hij groeide op met zijn broer en halfbroer in een godvergeten negorij met zijn alleenstaande vader Bob. Bob was veel op weg met zijn truck en liet de zorg voor de jongens over aan Steve. De destijds kleine en nu grote Steve had altijd het gevoel dat hij in mannelijkheid de mindere was van zijn vader. In tegenstelling tot zijn zoon was Bob voor niets of niemand bang. Die houding heeft hij ook nu nog: het achterland staat letterlijk in lichterlaaie, het dorp waar Bob nog steeds woont wordt door de vlammen bedreigd, maar geen haar op Bobs hoofd denkt eraan te evacueren. Hij zal zijn eigendom met hand en tand en als het moet met zijn leven verdedigen. Het is een extra zorg voor Steve, die in zijn gezin al genoeg aan zijn kop heeft. Zijn vrouw Laurie woont nog wel in zijn huis maar na al Steve’s slippertjes en na al zijn onwil om verantwoordelijkheid op te nemen voor hun kinderen, is ze van hem vervreemd. Ze gaat haar eigen gang en tijdens het grootste deel van Waarheid zit ze ergens ver weg op een filmset waar ze voor de catering zorgt. Steve denkt dat hun jongste dochter Lizzie niet van hem is. Als dit vijftienjarige kind in problemen komt, vindt hij dat Laurie maar snel moet thuiskomen om het op te lossen. Het is toch zijn pakkie-an niet, wel dan? Verder is Steve waarnemend hoofd Moordzaken, maar blijft het gevoel sluimeren dat hij niet echt op zijn plek zit. In het verleden kneep hij wel eens een oogje dicht voor collega’s die uit de bocht gingen en de slachtoffers van deze uitspattingen bezoeken hem in zijn dromen. Uit schuldgevoel bezoekt hij nog steeds de oude moeder van een boefje dat omkwam bij zijn arrestatie.

Met al deze ingrediënten is Waarheid een heel compleet boek. Spannend, psychologisch goed uitgewerkt, zonder opgestoken vingertje toch flinke vingerwijzigingen naar mistoestanden in de maatschappij, met mooie sfeerbeelden en in een prachtige taal. In Steve Villani zit zoveel potentie, dat hij hopelijk nog eens terugkomt in een volgend boek. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Gerd Boeren