Gemiste kans

In zekere zin had Dimitri Casteleyn goud in handen. Een boek over een professor en zijn gezin. De professor verruilt de universiteit voor het bedrijfsleven, maar de ziekelijke bezorgdheid voor zijn dochter brengt hem tot faliekant aflopende verkeerde keuzes. Intrigerend. Menselijk. Spijtig. Zo’n boek had ik graag gelezen. Helaas werd Witte warmte niets van dat alles. Casteleyn wil te veel – een op roem en geld beluste professor, de donkere kanten van nanotechnologie, een scheefzittende vader-dochterrelatie, een ecologisch sprookje, grondige klimaatveranderingen… - en eindigt met bijna niets – een boek boordevol bordkartonnen personages en ongeloofwaardige gebeurtenissen. Is het toch vlot leesbaar? Ja. Maar is dat een argument om meer dan één ster toe te kennen? Je verwacht van een auto toch ook gewoon dat ie rijdt, zonder daar laaiend enthousiast over te hoeven doen. Het hele boek voelt als een gemiste kans, ondanks enkele mooie beschrijvingen en sfeervolle situaties.