Vlot verhaal

ongeloofwaardige personages,Hooggespannen verwachtingen vergroten de kans op een teleurstelling. Die bleef niet uit toen ik een tijd geleden Nachtschade las, het eerste deel van de Sara Lintontrilogie. Mijn desillusie was des te pijnlijker omdat ik in mijn aanvankelijke euforie niet wachtte tot ik de volgende twee delen uit de bib kon ontlenen. Als Zoenoffer en Een lichte koude huivering al niet in mijn eigen boekenkast stonden te pronken, dan denk ik niet dat ik ooit nog een Slaughter ter hand genomen had.

Ik moet dus niet vertellen dat mijn verwachtingen flink bijgesteld waren toen ik aan Zoenoffer begon. Maar… voor ik het goed en wel besefte was ik de kaap van de eerste tachtig bladzijden voorbij. Het boek leest als een trein en blijft spannend tot het eind. Er zitten enkele knappe beschrijvingen en passages in, ik denk dan vooral aan het moment waarop de verbazing van rechercheur Lena zo uit het boek op je valt, omdat je op dat moment zelf even verbaasd bent (ik verklap niks, vergeef me dit warrig gebral). Ik vind het mooi dat Slaughter haar personages laat groeien. Lena en haar oom Hank zijn daar wat mij betreft de beste voorbeelden van. Maar opnieuw “geloof” ik niet in haar personages. Ze doen op bepaalde momenten dingen die absoluut niet bij hen passen. Bijvoorbeeld. Jeffrey Tolliver, ex van Sara Linton, schiet een dertienjarig meisje dood. In zijn verwarring en verbijstering na deze daad, zoekt en vindt hij troost bij Sara. Om dan een dag later vol wrok te zijn over zijn slechte prestatie in bed en feit dat haar harige benen daar wat mee te maken zouden hebben. Of Lena, de intelligente rechercheur, die zichzelf na een vrijblijvende babbel wijsmaakt dat ze nu “een paar stevige aanwijzingen” in handen heeft.

Dat soort miskleunen halen voor mij de glans er wat af. Toch vind ik Zoenoffer beter dan Nachtschade, én ben ik zelfs zo ver dat ik zin heb om Een lichte koude huivering te gaan lezen. Mijn euforische aanschaf was dus toch niet helemaal weggegooid geld.