Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Ongezien

Gerrie Oreel 14 juni 2018
Mijn hoofd lag op het stuur en ik rook mijn moeder. Ik voelde mijn benen niet... Zo begint dit boek en zuigt je direct naar binnen. Je wilt het boek niet meer wegleggen! Wat is er gebeurd? Je moet echt verder lezen. Zoon, Vader, Zoon, Vader. Om en om zijn zij aan het woord. En jij? Je krijgt geen antwoord. Xander Jongejan houdt je gevangen in z'n greep. Je wilt echt weten hoe Zoon in de situatie van hoofdstuk 1 is beland. Ook de titel verklapt dit niet. Toch heeft die alles te maken met wat er gebeurd in het boek. Zelfs de afbeelding van de paraplu speelt een rol binnen het verhaal. Je krijgt een beeld van het leven van de Vader en van de Zoon. De Moeder komt niet aan het woord. Haar leven wordt belicht vanuit het perspectief van de Vader en de Zoon. Ze leven ieder op hun eigen eilandje. Er is wel interactie tussen de kater Tarzan en Zoon en tussen oma en kleinzoon. En nog steeds weet je het niet. Je zou tussen de regels door willen lezen waarom het boek met zo'n heftige scene begint.

De schrijfstijl is zeer bondig. De auteur bedient zich van korte zinnen en mooie woordcombinaties die elkaar versterken. Het is een heftig verhaal, maar blijft mede door de schrijfstijl behapbaar. Het wordt nergens te zwaar.

Deze roman is het debuut van schrijver Xander Jongejan. Hij bedient zich van korte zinnen. Laat veel aan de verbeelding van de lezer over. Het boekt roept de vraag op of het autobiografisch is. Xander legt het zelf kort en bondig uit: Mijn geruststellende antwoord is nee. De personen vertellen hun eigen verhaal.

Andere publicatie van de auteur: poëzie bundel Wat zijn de bananen duur (2017).

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Gerrie Oreel